Οι περισσότεροι τον έχουμε συνηθίσει ως συνεργάτη και αρθρογράφο του «Ενεργού Πολίτη», όμως οι απόψεις του δεν μπορούν να «περιοριστούν» σε αυτά αφού από τη θέση του συνεντευξιαζόμενου, ο Κωνσταντίνος Κρεμμύδας, έχει να πει πολλά. Στα δημοτικά δρώμενα όπου διετέλεσε και δημοτικός σύμβουλος, χαρακτηρίζει τον κ. Παπαστεργίου, επιτυχημένο επικοινωνιακά, αλλά ότι χάνει τη μάχη της καθημερινότητας, εκτιμά πως γίνεται επικοδομιτική αντιπολίτευση αλλά αυτό δεν περνά προς τα έξω, λέει πως θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχής αν και στις επόμενες εκλογές ηγούνταν ο κ. Λάππας, ενώ στα του ΠΑΣΟΚ πιστεύει πως η κ. Γεννηματά θα πρέπει να κάνει πίσω για κάτι καινούργιο.
Συνέντευξη στον Χρήστο Κοντό
Θεωρούσα πάντα ιδιαίτερο θεσμό την τοπική αυτοδιοίκηση με ρόλο σημαντικό όχι μόνο στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας των δημοτών αλλά κυρίως στο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει στην αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της τοπικής οικονομίας. Μέχρι πρόσφατα η συνήθης πρακτική ήταν οι αθρόες προσλήψεις τόσο στο μητρικό δήμο αλλά κυρίως στις άφθονες δημοτικές επιχειρήσεις οι περισσότερες εκ των οποίων δημιουργούνταν για αυτόν ακριβώς τον λόγο με αποτέλεσμα η πλειονότητα των δήμων και των δημοτικών επιχειρήσεων να πνίγονται στα χρέη.
Αυτό ως ένα βαθμό, με το ξέσπασμα της κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων, έχει ελαχιστοποιηθεί. Ωστόσο αυτό δεν αρκεί. Οι δήμοι πλέον πρέπει να λειτουργούν δυναμικά, να επιδιώκουν επενδύσεις, να λειτουργούν εναλλακτικά στη διαχείριση των περιουσιών τους, ακόμη και αν χρειαστεί να παραχωρούν ακίνητα ανταποδοτικά σε επενδυτές με όφελος την εξασφάλιση θέσεων εργασίας ή ακόμη και να πωλούν ακίνητα αντιπαραγωγικά και μη ευκόλως συντηρήσιμα και να εστιάζουν σε τομείς όπου η ανάπτυξη και η εξέλιξή τους θα προσδίδουν στην παραγωγή προστιθέμενη αξία, εισαγωγή χρήματος και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Εγώ αυτό τον δήμο έχω ως πρότυπο και με αυτό το σκεπτικό καθορίζω και τις αρχές κριτικής στην εκάστοτε εξουσία. Προφανώς υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες και το restart δεν γίνεται μόνο με ευχολόγια, φαντασία και θετική ενέργεια.
Δεν μπορώ να μη δω στα θετικά του Δημάρχου την επιμονή του για την απελευθέρωση των δημόσιων χώρων, την επιμονή για την κατασκευή του ποδηλατοδρόμου, τη συνέχεια του «μύλου των ξωτικών » ως αυτούσια δημοτική δράση και την μέχρι τώρα σφιχτή οικονομική πολιτική. Ωστόσο η άποψη της κοινωνίας είναι ότι μάλλον χάνει τη μάχη της καθημερινότητας.
Θεωρώ ότι αδικείτε και την παράταξη και τα εκλεγμένα μέλη στο δημοτικό συμβούλιο και στη δημοτική κοινότητα.
Ενδεχομένως να υπάρχει ένα επικοινωνιακό κενό όπως υπήρχε και την περίοδο που ήμασταν δημοτική αρχή και δεν μπορούν να μεταδοθούν στους λιγότερους μυημένους οι απόψεις και οι τοποθετήσεις της παράταξης.
Στο παιχνίδι της επικοινωνίας άλλωστε ο κ. Παπαστεργίου έχει επικρατήσει κατά κράτος και είναι λογικό κάποια πράγματα να εμφανίζονται ως αδυναμία της αντιπολίτευσης.
Ωστόσο και εποικοδομητική αντιπολίτευση γίνεται και θέσεις και απόψεις έχει η παράταξη και δυναμική παρουσιάζει στις εισηγήσεις και στην άσκηση πολιτικής όταν και όπου διαφωνεί με τα πεπραγμένα.
Οι συναντήσεις που έγιναν, γίνονται και θα συνεχίζουν να γίνονται είναι στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Ωστόσο είναι λογικό να υπάρχουν πολιτικές συζητήσεις, παράθεση και ανταλλαγή απόψεων ακόμη και ζυμώσεις που έχουν περισσότερο το χαρακτήρα του πολιτικού προσδιορισμού.
Ένα πράγμα που έχουμε κατορθώσει τα μέλη του συνδυασμού ακόμη και μετά την ήττα του συνδυασμό στις δημοτικές εκλογές του 2014 είναι να κρατήσουμε ένα σημαντικό επίπεδο επαφής, κρατώντας ένα δυνατό πυρήνα που μπορεί να αποτελέσει τη μαγιά για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Σε σχέση με τον αρχηγό του συνδυασμού κ. Λάππα είναι στη δικαιοδοσία του, αν και εφόσον θελήσει να αποχωρήσει, το πότε θα αποχωρήσει και τις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν.
Αν θέλετε όμως την προσωπική μου άποψη, θεωρώ πως ο κ . Λάππας αποτελεί σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο όχι μόνο για τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού κέντρου αλλά για όλο το πολιτικό φάσμα και φυσικά για την τοπική κοινωνία με αποδεδειγμένη έντιμη και χρηστή πολιτεία. Θα ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής αν και στις επόμενες εκλογές ηγούνταν ο ίδιος της παράταξής μας κόντρα σε ότι έχει ήδη διαρρεύσει.
Η ΔΕΥΑΤ δεν διέφερε σε τίποτε από την εικόνα της οικονομικής κατάστασης που παρουσίαζε ο Δήμος Τρικκαίων την αντίστοιχη περίοδο. Παραλάβαμε λογιστικές ζημιές 850.000 ευρώ, απλήρωτο ΦΠΑ 1.000.000 ευρώ περίπου, δάνεια 7.000.000 ευρώ με ετήσια τοκοχρεολύσια τα οποία ανέρχονταν ετησίως στα 1.250.000 ευρώ εγγυημένα από τον Δήμο Τρικκαίων, πάνω από 1.000.000 ευρώ οφειλές σε εργολάβους και φυσικά δημοπρατημένα ή σε εξέλιξη τεχνικά έργα με ιδίους πόρους χωρίς κανένα οικονομικό προγραμματισμό, στην ουσία δηλαδή βασισμένα σε χρήματα τα οποία δεν υπήρχαν. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης η ΔΕΥΑΤ ένοιωσε την οικονομική ασφυξία που ένοιωσε οποιαδήποτε άλλη δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση στη χώρα με το κλείσιμο της στρόφιγγας τόσο των κρατικών όσο και των τραπεζικών χρημάτων παρόλο την καθημερινή ταμειακή ενίσχυσή της από τους δημότες μέσω της εξόφλησης των λογαριασμών του νερού.
Εμείς παραδώσαμε την ΔΕΥΑΤ με λογιστικά κέρδη στις 700.000 ευρώ και ένα ταμείο πλέον των 800.000 ευρώ. Συνεπώς για ότι αφορά την οικονομική πορεία τα πάντα θα συγκριθούν στο τέλος της δημαρχιακής θητείας του κ. Παπαστεργίου.
Η ΔΕΥΑΤ λόγω του ιδιαιτέρου χαρακτήρα της είναι επιχείρηση 24ωρης λειτουργίας. Τα συνεργεία της τεχνικής υπηρεσίας εργάζονται και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με αυταπάρνηση και επαγγελματισμό καθημερινά και αδιαλείπτως σε ένα μεγάλο για τα δεδομένα που μέχρι τώρα γνωρίζαμε σε έκταση και πληθυσμό δήμο και πιστεύω ότι ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό.
Αλλά το ουσιαστικό για την εταιρία πέρα από την αντιμετώπιση της καθημερινότητας είναι να εξελιχθεί σε ένα μοχλό ανάπτυξης για την τοπική κοινωνία. Αποτελεί την μεγαλύτερη δημοτική επιχείρηση του νομού και έχει άμεση και τακτική χρηματοδότηση από τους δημότες οι οποίοι πέρα από τα αυτονόητα, πόσιμο νερό οπουδήποτε και εξασφάλιση συνθηκών υγιεινής με τη συγκέντρωση και επεξεργασία των λυμάτων, πρέπει να απολαμβάνουν και τα οφέλη από την επένδυση των κερδών της εταιρίας στην τοπική κοινωνία.
Επιμένω ότι το μεγάλο στοίχημα είναι η εκμετάλλευση των υδάτων του ορεινού όγκου Κόζιακα ακόμη και αν πολλά μικροσυμφέροντα και τοπικισμοί θα βάζουν εμπόδια ακόμη και στις σκέψεις για την υλοποίηση της πλέον πράσινης επένδυσης στο νομό.
“Το ΠΑΣΟΚ ούτε χαρίζεται, ούτε κληρονομείται ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια” είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μία ιστορική ομιλία είκοσι χρόνια πριν περίπου. Σαράντα χρόνια μετά έχουν γίνει όλα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Στη πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας ο χώρος παρουσιάζεται κατακερματισμένος, ασύντακτος και πληγωμένος.
Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε και αποτελεί μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη, κυβέρνησε τη χώρα επί μακρό χρονικό διάστημα και έκανε τομές στην κοινωνία, στην πολιτική και στην εδραίωση της δημοκρατίας και ανέλαβε δυσανάλογο κόστος από τη διαχείριση της κρίσης και τη συμμετοχή του στην διακυβέρνηση της χώρας, κόστος που όμως δεν ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή που αποδεδειγμένα διπλασίασε το χρέος σε πέντε χρόνια.
Ο ευρύτερος πολιτικός χώρος της κεντροαριστεράς λοιπόν έβαλε πλάτη στη διαχείριση της χρεοκοπίας προσπαθώντας να ισορροπήσει την κοινωνική προστασία με την ορθολογικοποίηση της κρατικής δομικής και οικονομικής ανισολειτουργείας και τη δημιουργία προϋποθέσεων παραγωγής.
Δυστυχώς για την πολιτική συγκυρία ο κόσμος τιμώρησε την υπεύθυνη στάση του και σχεδόν εξαΰλωσε τα εκλογικά ποσοστά, επιβραβεύοντας τα «Ζάππεια» των ισοδυνάμων του Σαμαρά, την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο και την ακατάσχετη παροχολογία του Τσίπρα στους «αγανακτισμένους» πολίτες της χώρας. Πάνω κάτω, ήταν αναμενόμενη η αντίδραση του κόσμου αρνούμενος να πιστέψει πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει.
Πέντε χρόνια μετά, το πολιτικό στοίχημα παραμένει το ίδιο. Υπεύθυνη στάση, αλήθεια, παραγωγή υγιούς πολιτικής σκέψης και προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από την ιδεολογική σαφήνεια του προοδευτικού πατριωτικού μεταρρυθμιστικού κέντρου που μετατρέπει το χώρο σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα αγγίζοντας την καρδιά και το συναίσθημα των κεντροαριστερών πολιτών της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί πλέον μια υγιή πολιτική δύναμη ωστόσο πια έχει απολέσει το «brand name” .
Προφανώς και δεν τίθεται θέμα για την επάρκεια της προέδρου του Κινήματος ωστόσο η πορεία για την ανασυγκρότηση του χώρου προϋποθέτει συλλογική δράση, ομαδικότητα χωρίς προσωπικές στρατηγικές και αρχηγισμούς που θα υποδαυλίζουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση, ώστε να είναι σαφής η αποσύνδεση της ιδεολογικής πλατφόρμας από τον καιροσκοπισμό, την καρεκλολαγνεία και το νεποτισμό.
Μ’ αυτό το σκεπτικό θα έλεγα πως αν Γεννηματά, Θεοδωράκης και Παπανδρέου έκαναν ένα βήμα πίσω και άφηναν χώρο για μια νέα υποψηφιότητα για την ηγεσία του χώρου τα εκλογικά αποτελέσματα για τον νέο πολιτικό φορέα θα ήταν εντυπωσιακά. Είναι η ευκαιρία να αφήσουν το στίγμα τους στην πολιτική ιστορία.
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει γκρίνια, άλλωστε τα μικρά εκλογικά ποσοστά του κόμματος δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους φαγούρες. Υπάρχουν πάντα όμως οι ιδεολογικές αποκλίσεις, οι διαφορετικές απόψεις, οι πολιτικές στοχεύσεις, πιθανότατα και οι προσωπικές επιδιώξεις οι οποίες αναδεικνύονται λίγο παραπάνω όταν δεν είσαι κόμμα εξουσίας.
Τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο η συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες, η συνοχή των μελών και οι νομαρχιακές συνελεύσεις δείχνουν ένα άλλο επίπεδο πολιτικής συνεννόησης που εμένα προσωπικά δεν με αφήνουν αδιάφορο, θα έλεγα μάλιστα ότι έχω μια ελπίδα για την αλλαγή της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα.
Το ΠΑΣΟΚ στα Τρίκαλα έχει γραμματέα ηλικίας τριάντα ετών και ο μέσος όρος ηλικίας των μελών της νομαρχιακής δεν ξεπερνά τα σαράντα έτη, όλοι τους άνθρωποι της αγοράς και της καθημερινής πάλης. Σε τι καλύτερο να ελπίζω για την αναγέννηση της πολιτικής λοιπόν;
Για να είμαστε ξεκάθαροι, ενδεχομένως να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, πολιτικές διαφωνίες και προσωπικές προτιμήσεις αλλά το στάδιο της ίντριγκας και της γκρίνιας το έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Ο κόσμος προσδοκούσε άλλα γιατί άλλα πράγματα του υποσχέθηκαν προεκλογικά. Όλος ο προεκλογικός λόγος του Τσίπρα αλλά και η αντιπολιτευτική του τακτική πριν αναλάβει την διακυβέρνηση χαρακτηρίστηκε από το σκίσιμο των μνημονίων και την διαρκή επίκριση του πολιτικού κόσμου με τους χαρακτηρισμούς προδότες και γερμανοτσολιάδες να κυριαρχούν. Όλοι ήταν προδότες, βαρύτατος χαρακτηρισμός και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αγαπούσε την πατρίδα.
Ο Τσίπρας τελικά πήρε μια ξεκάθαρη εντολή, να διώξει την τρόικα και να καταργήσει τους μνημονιακούς νόμους εντός Ε.Ε. και εντός ευρωζώνης. Η εντολή αυτή ήταν το αποτέλεσμα της ατελείωτης προεκλογικής παροχολογίας που εδράζονταν στη σφαίρα του φαντασιακού αφού αναφέρονταν στην χρεοκοπημένη Ελλάδα και όχι σε ένα οικονομικά εύρωστο κράτος με δυνατότητες παροχών. Ανέθεσε τη οικονομική διαχείριση στον απίθανο Βαρουφάκη ο οποίος αποκάλυψε τελικά ότι το βασικό σχέδιο ήταν η έξοδος από το ευρώ.
Προφανώς όταν η στόχευση στις διαπραγματεύσεις είναι άλλη, η αποτυχία θεωρείται δεδομένη. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα που δίχασε το λαό σε μεγάλο βαθμό κατά την πάγια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση δεκαεπτά ωρών που κατέληξε στο τρίτο και πλέον επαχθές, για χρησιμοποιήσω την προεκλογική ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ, μνημόνιο και ένα επιπλέον κόστος από 70-100 δισ. ευρώ ανάλογα με τον τρόπο υπολογισμού. Αν λοιπόν στο έτος 2014 φαινόταν εξαιρετικά δύσκολη η απεμπλοκή από την περιδίνηση της οικονομικής ύφεσης τώρα πλέον θεωρείται απίθανη και χωρίς χρονικό προσδιορισμό. Άλλωστε έχουν ψηφιστεί δεσμεύσεις για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Δυστυχώς το μέλλον προμηνύεται ζοφερό.
