Την ώρα που εμείς ως έθνος… παρακολουθούσαμε τους πολιτικούς μας ταγούς να επιδίδονται σε κοκορομαχίες για το εκλογικό αποτέλεσμα ένας Τρικαλινός ψηφιζόταν ως Διεθνής πρόεδρος μιας εκ των μεγαλυτέρων ανθρωπιστικών οργανώσεων, αυτή των «Γιατρών χωρίς Σύνορα».

Ο λόγος για τον Χρήστο Χρήστου που έχει τάξει τον εαυτό του όπως δείχνουν οι πράξεις του, στο καλό της ανθρωπότητας.

Η συνέντευξη που μας παραχώρησε στην εκπομπή «Χαμηλές Πτήσεις» στο Ραδιο Ζυγός, ήταν ξεχωριστή!

Συνέντευξη στον Χρήστο Κοντό

Κ. Χρήστου την πρώτη μας συνέντευξη την κάναμε όταν απλά συμμετείχατε ως ένας γιατρός στην ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, η δεύτερη συνέντευξή μας έγινε όταν γίνατε πρόεδρος τους Ελληνικού τμήματος της οργάνωσης και τώρα πρόεδρος της Διεθνούς πλέον Οργάνωσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα..

– Ετσι είναι, ξεκίνησα το 2003 δειλά – δειλά με μια αποστολή στην αρχή εντός συνόρων, στη συνέχεια ξεκίνησα ταξίδια στο εξωτερικό κυρίως στην Αφρική, τότε ήταν η εποχή που το μεγάλο μας στοίχημα για την οργάνωση είχε να κάνει με το AIDS και πως θα βρούμε όλους αυτούς τους ασθενείς που μας είχα ανάγκη στη μέση του πουθενά. Με συνεπήρε πολύ αυτό πράγματι και αργότερα εκλέχθηκα στο συμβούλιο του Ελληνικού τμήματος –είχαμε ήδη κάνει κάποια συνέντευξη- και μετά από κάποια πορεία μερικών ετών έγινα ο πρόεδρος του Ελληνικού τμήματος για έξι χρόνια.

Εδώ και δυο χρόνια είχα πάρει την απόφαση πως ήθελα να προσπαθήσω για κάτι άλλο… βέβαια έβαλα τον πήχη πολύ ψηλά… αλλά όλα πήγαν καλά.

Πόσο δύσκολο ήταν;

-Κοιτάξτε, είναι μια θέση που είναι μοναδική, εκλέγεσαι απ’ όλα τα τμήματα των Γιατρών χωρίς Σύνορα απ’ όλο τον κόσμο. Είναι μια θέση με πολύ μεγάλη ευθύνη και τα δύο βασικά πράγματα που έχεις να κάνεις είναι η εκπροσώπηση σε όλα τα διεθνή φόρα, διεθνής οργανισμοί και οι επαφές με τους ηγέτες των χωρών και το δεύτερο είναι το εσωτερικό μας, παρόλο που είμαστε μια οργάνωση που αυτή τη στιγμή χαίρει μιας απίστευτης αποδοχής απ ‘ όλο τον κόσμο, έχει και πολλές προκλήσεις κυρίως με το εξωτερικό περιβάλλον γιατί όπως βλέπετε πλέον δεν είναι ιδιαίτερα φιλικό για ανθρωπιστικές οργανώσεις.

Είναι αλήθεια πως με διάφορες αμφιλεγόμενες ΜΚΟ την έχετε πληρώσει κι εσείς που κάνετε ένα απίστευτα μεγάλο έργο. Αν μπει κανείς στην σελίδα της οργάνωσή σας θα δει τις παρεμβάσεις αλλά και τα προβλήματα που υπάρχουν. Αλήθεια τι γίνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη;

-Είναι αλήθεια πως με την κρίση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έδειξε μια μεγάλη εσωστρέφεια που σε ένα βαθμό δικαιολογείται, όμως τα προβλήματα στον πλανήτη πλέον γίνονται τεράστια και μας φωνάζουν να ασχοληθούμε τώρα μαζί τους. Μας λένε κοιτάξτε να μας αντιμετωπίσετε ως κομμάτια του ίδιου παζλ και πρέπει να μας λύσετε γιατί φοβάμαι πως αν δεν το δούμε έτσι πως δεν θα πάμε μακριά και ως ανθρώπινο είδος πλέον. Πάνω σε αυτό ακριβώς έρχεται να προστεθεί και η κλιματική αλλαγή… που θα πρέπει να μας τρομάζει για το άμεσο μέλλον.

Οι επαφές που θα ξεκινήσετε με τους ηγέτες του πλανήτη, πιστεύετε πως μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα ή είναι τόσο σκληροί που δεν βλέπουν τον πόνο του κάθε λαού… αλλά το υπέδαφος του, το πετρέλαιο, τα διαμάντια…

-Τα οικονομικά συμφέροντα έρχονται πρώτα στην ατζέντα αυτών των χωρών και το είδαμε στην συνάντηση της Οσάκα.  Παρόλα αυτά εμείς ως πολίτες, όλοι μας και όχι μόνο οι Γιατροί χωρίς Σύνορα πρέπει να πείσουμε πως πρώτα απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή. Ακόμη και όταν δεν έχει να κάνει μόνο με οικονομικά ζητήματα, αλλά και με αυτό που ονομάζουμε στην Ευρώπη… «ασφάλεια των πολιτών». Η ανθρώπινη ζωή έχει την μεγαλύτερη αξία και θα πρέπει με κάθε τρόπο να την προστατεύουμε.

Πάμε λίγο στον Χρήστο Χρήστου. Θα μπορούσατε να είστε εδώ, να έχετε ένα ωραίο ιατρείο, να είστε στην ασφάλεια, να βγάζετε και κάμποσα χρήματα, όμως παρόλα αυτά επιμένετε στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα

-Κοιτάξτε η αλήθεια είναι πως και από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον και το φιλικό τα μηνύματα ήταν αυτά: Ε… τώρα πρέπει να σταματήσεις ότι ήταν το έκανες τώρα απέκτησες οικογένεια κοίτα το μέλλον σου και όλα αυτά. Θα μοιραστώ όμως μαζί σας μόνο μια στιγμή που ήταν η πρώτη στιγμή που άνοιξα την πόρτα του ιατρείου μου στη Ζάμπια, σε μια από τις πρώτες αποστολές στην Αφρική το 2004, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον πρώτο ασθενή, κατάλαβα πως εγώ γι αυτόν δεν ήμουν απλά ένας γιατρός που εκείνη την ώρα θα πρόσφερε κάτι, αλλά ήμουν η ελπίδα του, ήταν το μόνο πράγμα που του είχε μείνει. Για αυτόν εμείς ήμασταν εκεί ουσιαστικά για να σεβαστούμε την δική τους ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αυτό για τον ίδιο ήταν αρκετό για να μπορέσει να ξαναπάρει τη ζωή επάνω του. Τότε συνειδητοποίησα πως έχω πλέον έναν τέτοιο ρόλο ξεπέρασε κατά πολύ αυτό που μέχρι τότε γνώριζα για την ιατρική μου και για το ότι με έκανε περήφανο ως γιατρό. Ηταν κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό και με έκανε να νιώθω πως είμαι εκεί γι αυτούς τους ανθρώπους τους οποίους οι κοινωνίες τους είχαν επιλέξει να αφήσουν πίσω τους.

Ποια ήταν η ποιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισες που φοβήθηκες;

Εξαρτάται έχω δουλέψει σε διάφορες περιπτώσεις. Με AIDS υπήρχε άλλος πόνος. Υπήρχε ο πόνος των ορφανών παιδιών, παιδιών που δεν κατάλαβαν τι έγινε, γιατί γεννήθηκαν και δεν είχανε γονείς και τα ίδια ήταν οροθετικά, όλο αυτό ήτανε πολύ σκληρό από μόνο του. Ένα άλλο έχει να κάνει πάλι με παιδιά, οι βομβαρδισμοί στη Μουσούλη ή πριν δύο μήνες που ήρθα από το Καμερούν, μια άλλη αόρατη κρίση, όπου έβλεπα κόσμο αν έρχεται μέσα από τη ζούγκλα όπου κρυβόντουσαν για μήνες γιατί δεν μπορούσανε να έχουνε πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και να κουβαλάνε νεκρά παιδιά στα χέρια τους. Αυτά είναι σκληρά πράγματα και δεν νομίζω ότι τα συνηθίζεις ποτέ. Δεν τα συνηθίζεις…

Κάποια στιγμή που φοβήθηκες για την ζωή σου;

-Καλύτερα να μην τα πούμε αυτά, γιατί ακούνε και οι γονείς μου… (γέλια), Ναι υπήρξαν που είπα το έχεις παρακάνει… αλλά πάντα έρχεται μετά κάτι που σου θυμίζει το λόγο που είσαι εκεί και σου δίνει τόση δύναμη που μένεις και συνεχίζεις. Και το ξαναλέω δεν έχει να κάνει με την ιατρική μου ιδιότητα, αλλά το πώς θα πρέπει να σταθεί ο καθένας μας ως πολίτης στον κόσμο.

Ποιος είναι ο κύριος στόχος που έχετε βάλει ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού πλέον;

-Για μένα αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να ξαναβρούμε τις ισορροπίες ως ανθρωπιστικό κίνημα με τον υπόλοιπο πλανήτη , όσον αφορά στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να ξαναθυμηθούμε ανθρώπινες αξίες τις οποίες έχουμε ξεχάσει. Να θυμηθούμε πως η διάσωση ανθρώπων που όταν πνίγονται στη θάλασσα δεν είναι έγκλημα, ότι η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα και ότι αυτό που εμείς προσπαθούμε να κάνουμε στις εμπόλεμες ζώνες για παράδειγμα, δεν είναι να προστατεύσουμε ή να σταθούμε δίπλα στο πλευρό των τρομοκρατών, αλλά να διαφυλάξουμε πως κάθε ανθρώπινη ζωή θα έχει την ίδια αξία και το αναφαίρετο δικαίωμα της πρόσβασης στις ιατρικές υπηρεσίες.

Αυτό είναι αρκετό δύσκολο σήμερα γιατί υπάρχει μια στροφή προς τον λαϊκισμό και προς ακροδεξιές πολιτικές και κυβερνήσεις όπως του Τραμπ στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στην Ιταλία. Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα που είναι αρκετά ανησυχητική και εχθρική στην ανθρώπινη αλληλεγγύη.