Αν κάτι οφείλει να αναγνωρίσει κανείς στην Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης κ. Ελένη Αναστασοπούλου, είναι να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, να αναγνωρίζει λάθη και να προσπαθεί να πάει τα πράγματα μπροστά. Η ίδια δηλώνει στον «Ενεργό Πολίτη» πως θα ήθελε μια καλύτερη διαδικασία αξιολόγησης των διευθυντών: Θεωρώ ότι μια διαδικασία πάντοτε επιδέχεται βελτίωσης. Προφανώς θα εμπιστευόμουνα πιο πολύ και θα ήθελα ουσιαστικότερο ρόλο για το σύλλογο των εκπαιδευτικών με κριτήρια επιστημονικά κι επαγγελματικά κι όχι προσωπικών συμπαθειών ή αντιπαθειών», προσπερνά χωρίς να δίνει συνέχεια στα… κατασκευασμένα δημοσιεύματα που την ήθελαν να «καρατομείται», αντίθετα δηλώνει πως θα μείνει να αλλάξει πράγματα. Τέλος μιλά για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία, τις αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες και τις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΚΟΝΤΟ
1.Κ. Αναστασοπούλου, κρίσεις διευθυντών που αισίως έφτασαν στο τέλος τους. Πολλά τα παράπονα. Πόσο αδιάβλητη ή αν θέλετε αντικειμενική ήταν η διαδικασία;
Το ζήτημα είναι σύνθετο. Από τη μία έχουμε τη διαδικασία όπως αυτή ορίστηκε από το Υπουργείο κι από την άλλη, την υλοποίησή της. Το Υπουργείο Παιδείας όρισε τη διαδικασία, συμπεριλαμβάνοντας τη γνωστή απόφαση του ΣΤΕ με την οποία όφειλε να συμμορφωθεί, με τρόπο και κριτήρια σαφή. Η υλοποίησή της έχει να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα. Γι αυτό οι απόψεις διίστανται, όπως συμβαίνει πάντα σε αξιολογικές διαδικασίες. Άλλοι είναι ευχαριστημένοι κι άλλοι δυσαρεστημένοι, αισθήματα που συνήθως ξεκινούν από προσωπική σκοπιά. Ας αναλογισθούμε αν υπάρχει κρίση στην οποία δεν διατυπώνονται παράπονα.
Θεωρώ ότι μια διαδικασία πάντοτε επιδέχεται βελτίωσης. Προφανώς θα εμπιστευόμουνα πιο πολύ και θα ήθελα ουσιαστικότερο ρόλο για το σύλλογο των εκπαιδευτικών με κριτήρια επιστημονικά κι επαγγελματικά κι όχι προσωπικών συμπαθειών ή αντιπαθειών. Θα ήθελα να υπήρχε τρόπος να πιστοποιείται η πραγματική αξία των «αντικειμενικών» προσόντων και φυσικά η δυνατότητα για τη χρήση αυτών προς όφελος του σχολείου και της δημόσιας εκπαίδευσης. Η συγκρότηση της προσωπικότητας θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και απαραίτητο για όποιον αναλαμβάνει οποιοδήποτε είδος μικρής ή μεγάλης εξουσίας. Η συνέντευξη δίνει την δυνατότητα να διαπιστώσει κανείς μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βεβαίως όταν οι συνεντευκτές είναι και οι ίδιοι συγκροτημένοι.
Θα μου επιτρέψετε να σας διορθώσω ή να σας συμπληρώσω. Η προσωπική επίθεση ξεκίνησε από ενυπόγραφο άρθρο σε ηλεκτρονική σελίδα του Ν. Λάρισας και στη συνέχεια από εφημερίδα του Ν. Καρδίτσας, το οποίο έγραφε για «καρατόμηση» της Περιφερειακής Διευθύντριας και μάλιστα επιβεβαιωμένη «από στελέχη του Υπουργείου Παιδείας». Αφ΄ης στιγμής το Υπουργείο Παιδείας ξεκαθάρισε πλήρως την θέση του και αντίθετα με τα δημοσιεύματα επιβεβαίωσε την απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου καθώς επίσης και η Δικαιοσύνη επιβεβαίωσε πλήρως την ορθότητα της απόφασης μου για την αντικατάσταση της κ. Μητσιάδη, για εμένα πλέον δεν υφίσταται απολύτως κανένα θέμα. Η υποκίνηση της επίθεσης θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα για μια δημοσιογραφική έρευνα. Εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί.
Προφανώς και δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Πόλεμος δεν υπάρχει. Άστοχες βολές και «φίλια πυρά», ίσως…
Σαφέστατα η διαφορετική πολιτική του Υπουργείου Παιδείας ξεβολεύει αρκετούς οι οποίοι πιστεύουν ακόμη ότι μπορεί να επιστρέψουμε στο παρελθόν και συνεχίζουν να κάνουν αυτά, που για χρόνια έκαναν. Δυστυχώς για αυτούς, ευτυχώς όμως για την εκπαιδευτική κοινότητα, τα πράγματα άλλαξαν. Η πραγματικότητα άλλωστε το αποδεικνύει καθημερινά.
Στην καθημερινή μας αγωνία για την επίλυση μιας σειράς προβλημάτων τα συναισθήματα εναλλάσονται με ταχύτητα αν όχι φωτός σίγουρα ήχου. Όντως υπήρξαν στιγμές που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να τα βροντήξω και να «βρω την ησυχία μου». Όμως η αναζήτηση της προσωπικής μου ησυχίας συμβαίνει όταν θέλω να διαβάσω, να γράψω ή να αντλήσω δυνάμεις έτσι ώστε να συνεχίζω ως πολιτικό όν με την έννοια του ενεργού πολίτη κι όχι του πολιτικού. Απ’ τη στιγμή που ο πολιτης θα πει «τι μ΄ενδιαφέρει;» μπορούμε να πούμε ότι γίνεται το πρώτο βήμα για την παρακμή αυτού του κράτους, θαρρώ ότι το είπε ο Ζ.Ζ Ρουσσώ. Γι αυτό η σκέψη να τα «βροντήξω» εκπίπτει και αναδεικνύτεια η απόφαση να συνεχίσω απ΄όποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκομαι να προσφέρω με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Εξάλλου, όλη αυτή η κατασκευασμενη ιστορια με τα δημοσιεύματα απέδειξε οτι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, φίλοι, συνάδελφοι, συμπολίτες με τους οποίους συμπορευόμαστε κάτω από κοινές αρχές και πιστέψτε με, αυτό αξίζει και τους ευχαριστώ. Αφήστε που θα έκανα τη χάρη σε κάποιους άλλους και δεν συνηθίζω να χαρίζομαι εκεί που δεν αξίζει. Σημασία έχει να υπερνικούμε τέτοιου είδους μικροπολιτικές άλλων καιρών και να συνταχθούμε για να πετύχουμε περισσότερα και καλύτερα πράγματα για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, το δημόσιο σχολείο και ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Δεν θα συμφωνήσω μαζί σας. Επειδή καθόλου τυχαία και βεβαίως ουδόλως οψίμως, αλλά από άποψη και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω εντάξει τον εαυτό μου στο χώρο της αριστεράς, άλλοτε ως μέλος κι άλλοτε ως φίλος, πρέπει να σας πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκάθαρη εκπαιδευτική πολιτική διαμορφωμένη μέσα από τα διάφορα συνέδρια του και εκφρασμένη στις θέσεις του για την Παιδεία. Η εκπαιδευτική πολιτική του Υπουργείου βασίζεται στις βασικές αρχές και στις δημοκρατικές θέσεις της αριστεράς για την Παιδεία. Ωστόσο, η πολιτική όπως γνωρίζετε είναι η τέχνη του εφικτού. Από την ερώτησή σας διαφαίνεται ότι το εφικτό εσείς, όπως και πολλοί άλλοι είναι αλήθεια ο καθένας για τον δικό του λόγο, το χαρακτηρίζετε αλλαγή πολιτικής σε ουσιώδη θέματα. Πιστεύω πως δεν υπάρχει αλλαγή σε ουσιώδεις απόψεις. Υπάρχει, ίσως αλλαγή προτεραιοτήτων διότι αλοίμονο αν δεν είμαστε ευέλικτοι και δεν διαβλέπουμε τις ανάγκες τόσο της κοινωνίας όσο και των καιρών.Οταν το ευκταίο και το εφικτό καταφέρουν να ταυτιστούν στο πεδίο της πολιτικής τότε οι ευχές θα πάψουν να είναι μια μελλοντική επιθυμία και θα συναντήσει το εφικτό στους παργματικούς δρόμους της ζώσας και δρώσας κοινωνίας.
Είναι κρίμα κι άδικο τόσα σημαντικά βήματα που έγιναν και γίνονται σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης να τις αγνοούμε και να εστιάζουμε μόνο στο Λύκειο και κυρίως στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτό δείχνει την κυρίαρχη τάση όλης της κοινωνίας να δίνει σημασία κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τις εξετάσεις για την είσοδο στα πανεπιστήμια. Ξεχνάμε το βασικότερο ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά, με εν δυνάμει πολίτες στους οποίους εναποθέτουμε το μέλλον της χώρας. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν σεβασμός στην παιδική και εφηβική ηλικία και μετά οι εξετάσεις. Αυτό καταδεικνύουν όλες οι αλλαγές που συντελλούνται. Αξίζει ν΄αναφέρω κάπιες από αυτές: προσπάθεια για δίχρονη προσχολική εκπαίδευση, ενιαίο ολοήμερο σχολείο για όλους τους μαθητές, από το μονοθέσιο ως το μεγαλύτερο σχολείο, όπου θα προσφέρονται οι ίδιες μαθησιακές ευκαιρίες (πληροφορική, ξένες γλώσσες κ.α.), περιγραφική αξιολόγηση στο δημοτικό και στο γυμνάσιο διότι αντιμετωπίζουμε το παιδί ως ολότητα και αρνούμαστε να το περιορίσουμε στα απόλυτα και στενά όρια ενός αριθμού, περισσότερος χρόνος υπέρ των συνθετικών εργασιών που προάγουν την κρίση, τη συνεργασία και την ομαδικότητα, σημαντικότατα βήματα για ενίσχυση της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης και αναβάθμισή της στην ελληνική κοινωνία. Σε ότι αφορά τις Πανελλαδικές είναι ένα σύστημα αδιάβλητο μεν αλλά με αξαντλημένες τις δυνατότητές του και ελάχιστο παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό ρόλο. Αναλογιστείτε ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε καν την ευκαιρία σε όλους τους μαθητές να σπουδάσουν αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό το σύστημα υπονόμευσε, για να μη πω ακύρωσε την εκπαιδευτική διαδικασία στις δυο τελευταίες τάξεις του, στέρησε από τους μαθητές το ομαλό πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, έθεσε σε αμφισβήτηση το κύρος των αξιολογότατων εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων μας (44,2% μετεκπαίδευση,18,3% δεύτερο πτυχίο, 31% μεταπτυχιακό, 5,6% διδακτορικό, σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Ανάπτυξης Εκ/κης Πολιτικής της ΓΣΕΕ) και βέβαια καταχρέωσε την ελληνική οικογένεια. Η πλήρης ανάπτυξη αυτής της σημαντικής αλλαγής πρέπει να τύχει της ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης για το καλό των παιδιών και το μέλλον της χώρας μας.
Το ένα αφορά την ορθολογική διαχείριση του προσωπικού διότι οι πολιτικές του παρελθόντος αλλά και η μειωτική τάση του αριθμού των μαθητών έχουν σαν αποτέλεσμα την ανισοκατανομή στους νομούς. Το άλλο έχει σχέση με το διαχρονικό πρόβλημα της στελέχωσης των νησιών μας. Βεβαίως αυτό που δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλία αλλά όλη τη χώρα είναι η στελέχωση με μόνιμο προσωπικό όπου υπάρχει ανάγκη κι όχι με σχέση προσωρινής κάλυψης των πάγιων αναγκών.
Θερμές ευχαριστίες για την ουσιαστική κουβέντα
