Το «δάκτυλο» -αυτό που ψάχνουμε διακαώς να βρούμε προκειμένου να σταθούμε πίσω του κρύβοντας την ανεπάρκειά μας- είναι αναμφισβήτητα το εθνικό μας άθλημα. Ρωτάει η δασκάλα: γιατί Γιαννάκη δεν έφερες την εργασία σου; Και αμέσως ο Γιαννάκης αρχίζει να παρουσιάζει διάφορες δακρύβρεκτες δικαιολογίες –το «δάκτυλο» που λέγαμε– που κάνουν την δασκάλα να αισθάνεται τόσο άσχημα που τελικά του βάζει και ένα ολοστρόγγυλο 10αρι για να εξιλεωθεί.

Κάπως έτσι ο Γιαννάκης θα περάσει από δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, πιθανώς και από κάποιο «μεγάλο» πανεπιστήμιο βάσει κοινωνικών και άλλων τινών κριτηρίων, και ίσως να βρεθεί και με ένα «χαρτί» στα χέρια. Ποτέ όμως δεν έμαθε τα βασικά, όπως την διαφορά μεταξύ καθαρίζω και καταστρέφω. Ούτε μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί την ανομοιότητα μεταξύ υλοποίησης μίας επιστημονικής μελέτης και μίας δουλειάς … αρπακόλλα. Το τελευταίο, βέβαια, του είναι πιο οικείο μιας και ανδρώθηκε σε εποχές όπου η αρπακόλλα ήταν το άγιο δισκοπότηρο της κοινωνίας μας, μετατρέποντας, μεταξύ άλλων, υπέροχα κτίσματα με κήπους και ώριμα δένδρα σε «πολυτελείς» πολυκατοικίες χαμηλής αισθητικής, οι οποίες στη συνέχεια τιμωρήθηκαν μέσω των καλλιτεχνικών αναζητήσεων «αγανακτισμένων» νεαρών.

Συνεπώς, δεν είναι εντελώς περίεργο που βλέπει τον κόσμο ανάποδα. Βλέπει δηλαδή εκατοντάδες υγιέστατα δένδρα ως χρήζοντα άμεσου «καθαρισμού» και ταχύτατης απομάκρυνσής τους από τις όχθες του Αγιαμονιώτη ποταμού, ενώ πλαστικά, μπουκάλια, κλπ, παραμένουν στη θέση τους και σε κοινή θέα. Σε αυτά προστίθενται και τα πολλά φραπεδοκύπελα που ο ίδιος με νόημα αφήνει στον τόπο των ανδραγαθιών του, προσδοκώντας ότι η ιστορία θα τον δικαιώσει στους επόμενους αιώνες που απαιτούνται για την αποσύνθεσή των. Και φυσικά δεν ξέχασε την παλιά του τέχνη να κρύβεται πίσω από κάποιο «δάκτυλο». Αυτή τη φορά την τιμητική του έχει ο μεσογειακός κυκλώνας ΙΑΝΟΣ!

Γιάννης Κουτεντάκης

Τρίκαλα, 28-4-2021