«Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα! Με ανατροπή γεννιούνται οι ελπίδες, κερδίζεις τη ζωή!» φώναξαν σήμερα το βράδυ στην Πλατεία Ρήγα Φεραίου δεκάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ.

«Μαζικός ξεσηκωμός. Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα. Αυτό το κάλεσμα απευθύνουμε σε κάθε μία, σε κάθε έναν από εσάς, εργάτες κι εργάτριες, άνεργοι.

Επιστρέφουμε στην κυβέρνηση το πολεμικό ανακοινωθέν της.  Μαζί με όλους εσάς τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, φυσικούς συμμάχους των εργατών- των υπαλλήλων, βιοπαλαιστές αγρότες, επαγγελματίες της πόλης, του χωριού» τόνισε η κεντρική ομιλήτρια Μαρία Γαβαλά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μάλιστα το στέλεχος του ΚΚΕ επιτέθηκε και κατά του Παπαστεργίου για τις κατασχέσεις των λογαριασμών λέγοντας:

«Πάρτε παράδειγμα από τον τόπο σας. Σε χρόνο ρεκόρ η κυβερνητικά προσκείμενη δημοτική αρχή Τρικκαίων του κ.Παπαστεργίου, προέδρου μάλιστα και της ΚΕΔΕ έτρεξε να την εφαρμόσει.  Λίγες μόνο μέρες μετά τη λήξη του lockdown επιδόθηκε σε σαφάρι είσπραξης οφειλών δημοτών με τη μέθοδο των κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, της δέσμευσης φορολογικής ενημερότητας, μέχρι και της πρόβλεψης πλειστηριασμών σε χιλιάδες Τρικαλινούς, εκβιάζοντάς τους, ανεξάρτητα από το αν έχουν τη δυνατότητα

Γνωρίζει βέβαια καλά ότι μόλις 76 Τρικαλινοί χρεωστάνε από τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, πάνω από 50χιλιαδες ο καθένας, συγκεντρώνοντας μόλις 76 οφειλέτες  10 εκατομυρια ευρώ, δηλαδή το 40% του συνόλου των χρεών!!!»

Η ομιλία

“Μαζικός ξεσηκωμός. Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα. Αυτό το κάλεσμα απευθύνουμε σε κάθε μία, σε κάθε έναν από εσάς, εργάτες κι εργάτριες, άνεργοι.

Επιστρέφουμε στην κυβέρνηση το πολεμικό ανακοινωθέν της.  Μαζί με όλους εσάς τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, φυσικούς συμμάχους των εργατών- των υπαλλήλων, βιοπαλαιστές αγρότες, επαγγελματίες της πόλης, του χωριού.

Μαζί με εσάς,  νέες και νέοι, παιδιά των παραγωγών του πλούτου, γιατί δε μπορούμε να ζήσουμε σα σκλάβοι τον 21ο αιώνα.

Γιατί με ανατροπή γεννιούνται οι ελπίδες. Έτσι κερδίζουμε τη ζωή μας.

Το γνωρίζετε. Τα μέλη, οι φίλοι του ΚΚΕ,  της ΚΝΕ με τη φωνή μας, με τα πόδια μας, με όλη μας τη δύναμη, με τη φλόγα του ταξικού δίκιου,  πρωτοστατούμε στα εργατικά σωματεία, σε όλους τους φορείς του εργατικού- λαϊκού   κινήματος.

Να τι φέρνει λοιπόν, το αντεργατικό έκτρωμα που γράφτηκε κατά παραγγελία του κεφαλαίου και της ΕΕ.

10 ως 13 ώρες δουλειά την ημέρα, ως 78 τη βδομάδα.

Ως 15 ώρες υπερωρία με 20% λιγότερη προσαύξηση

Κατάργηση της Κυριακής Αργίας

Τηλεργασία χωρίς όρια

Απελευθέρωση απολύσεων, ακόμη και μετά από δικαστική απόφαση

Νέα εμπόδια στην απεργία.

Ηλεκτρονικό φακέλωμα στα σωματεία.

Κατάργηση της Επιθεώρησης εργασίας.

Κανένα κυριολεκτικά αίτημα των μεγαλοεργοδοτών δεν έμεινε έξω από ένα σχέδιο νόμου που τους χαρίζει στο πιάτο τη ζωή του εργαζόμενου, χωρίς κανένα όριο στην εκμετάλλευση.

Δηλαδή;  περισσότερη τζάμπα δουλειά, μεγαλύτερη φθορά της σωματικής – πνευματικής υγείας του εργαζόμενου.  Με δυο λέξεις ένταση της εκμετάλλευσης.

Ενάντια στα παραπάνω οργανώνουμε την πάλη. Δυναμώνουμε το απεργιακό μέτωπο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες

« Ο καθορισμός μιας κανονικής εργάσιμης μέρας είναι το αποτέλεσμα πάλης ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και τον εργάτη, που κράτησε πολλούς αιώνες. …Η ιστορία ρύθμισης της εργάσιμης μέρας αποδεικνύουν χειροπιαστά ότι ο μεμονωμένος εργάτης ως πωλητής της εργατικής του δύναμης, υποκύπτει χωρίς αντίσταση. Γι αυτό η δημιουργία μιας κανονικής εργάσιμης μέρας είναι το προϊόν ενός μακροχρόνιου περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένου εμφύλιου πολέμου ανάμεσα στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και την εργατική τάξη» .

Γράφει ο Κ. Μαρξ στο εμβληματικό του έργο «Κεφάλαιο», πρώτη έκδοση στα 1867, όπου δίνει στην εργατική τάξη το όπλο για να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει στην παραγωγική διαδικασία, αποκαλύπτοντας το μυστικό της «κρυμμένης υπεραξίας», πώς τελικά συντελείται η εκμετάλλευση.

Αποτελεί στρατηγική στόχευση της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών κέντρων, των αστικών τάξεων να κατεδαφίσει όσα κατακτήθηκαν τα τελευταία 100 χρόνια!

Κάθε μία αστική κυβέρνηση των σύγχρονων χρόνων έδωσε τις δικές της εξετάσεις στην τάξη που υπηρετεί, αυτή των μεγάλων συμφερόντων, βιομηχάνων, εφοπλιστών, μεγάλων ομίλων.

Όπως σήμερα προσπαθεί να κάνει με τον καλύτερο γι αυτή την τάξη, δυνατό τρόπο η ΝΔ, ακολουθώντας τα πρωτόκολλα του τουριστικού, μεταφορικού και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου για την πανδημία.

Έτσι και δέκα χρόνια πριν,  η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που καθιέρωσε τον 3986/2011. το βασικό νόμο της «διευθέτησης».

Αυτόν διατήρησε κι επέκτεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, γενικεύοντας την ελαστική- περιστασιακή ης εργασία, βάζοντας θεμέλια για την  κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, της παρεμπόδισης της συνδικαλιστικής δράσης,

Σήμερα η  ΝΔ, με τη σιδερένια ταξική πυγμή μιας καθαρόαιμης και όχι ντροπαλής αστικής δύναμης, έρχεται  να το μεγάλο διαχρονικό ζητούμενο για την αστική τάξη: το φθήνεμα όσο το δυνατό περισσότερο της τιμής της εργατικής δύναμης.

Ξηλώνοντας το δικαίωμα στον σταθερό, ημερήσιο, εργάσιμο χρόνο, ρίχνοντας κι άλλο τους μισθούς, τα μεροκάματα.

Η κυβέρνηση, οι υπουργοί της,  οι άνθρωποι του κεφαλαίου, οι μηχανισμοί και οι παπαγάλοι της, ξοδεύουν χρόνο, εφευρίσκουν επικοινωνιακά κόλπα, ξεθάβουν τραγελαφικά επιχειρήματα, για να κρύψουν απλές αλήθειες, που η ίδια η ζωή αποκαλύπτει.

Αν βέβαια θελήσουμε να δούμε τα πράγματα με βάση τη θέση μας ο καθένας στην παραγωγή, με βάση την ταξική μας θέση.

Η πραγματικότητα, λοιπόν, η ζωή αποκαλύπτει ότι: Η επόμενη μέρα της νέας οικονομικής κρίσης δεν μας βρίσκει όλους στο ίδιο καράβι. Τα όσα περιγράφονται στο κυβερνητικό νομοσχέδιο αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτεί μία ζωή κόλαση για τους εργαζόμενους, με ένταση της εκμετάλλευσης, με τη γενίκευση νέων μορφών εκμετάλλευσης, όπως η τηλεργασία, με μεγέθυνση του απλήρωτου χρόνου εργασίας.

Η μείωση του «κόστους εργασίας, μισθολογικού και μη» – όπως  οι ίδιοι ονομάζουν τους εργαζόμενους-  πρακτικά σημαίνει ότι δίνουν τη δυνατότητα στους επιχειρηματικούς ομίλους να προσαρμόζουν χωρίς εμπόδιο την εργάσιμη μέρα στα μέτρα τους. Έτσι ο εργοδότης αποκτά επιπλέον όπλα στο διευθυντικό δικαίωμα που έχει στον ελεύθερο χρόνο μας, στην ξεκούρασή μας, στο χρόνο με την οικογένειά μας.

Αναποδογυρίζοντας  την πραγματικότητα η κυβέρνηση εξαπολύει την προπαγανδιστική της εκστρατεία λέγοντας ότι  «δίνεται η δυνατότητα στον εργαζόμενο, αν το θέλει ο ίδιος, να ρυθμίσει με αίτημά του τις ώρες εργασίας με βάση τις ανάγκες του», «χωρίς να έχει απώλεια στις αποδοχές του», μέχρι και «να δουλεύει 4 μέρες τη βδομάδα»!

Τι δε λέει; Ότι ποτέ ως τώρα, καμιά κυβέρνηση δεν έχει διασφαλίσει ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα έχουν σταθερή δουλειά, οκτάωρο, η 7ωρο όσοι κλάδοι το είχαν κατακτήσει. 17 ελαστικές μορφές εργασίας υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα, λίγες μέρες το μήνα, λίγους μήνες το χρόνο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξασφαλίσουν σταθερό εισόδημα που να τους επιτρέπει να ζουν, ελεύθερο χρόνο.

Η μόνη «ελευθερία» που αποδέχεται είναι αυτή του εργοδότη, που θα ορίζει τη δουλειά του εργάτη, όπως ορίζει τη δουλειά μιας μηχανής, που όταν μάλιστα χαλάει θα αντικαθίσταται.

Τι άλλο δε λέει;;  όμως ότι για να εργαστεί ένας εργαζόμενος 4 μέρες, θα πρέπει να δώσει «ψυχή και σώμα» μέχρι και τη φυσική του εξάντληση για ένα 6μηνο, όπου θα εργάζεται σαν το σκυλί με 10ωρα και μαζί με τη μετακίνηση προς και από την εργασία του, να κοιμάται και να ξυπνάει δουλεύοντας, πλαστελίνη δηλαδή στα χέρια της εργοδοσίας.

Τι άλλο κρύβει; Ότι μόνο το 2016, όπως αναφέρει έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πέθαναν 745.000 εργαζόμενοι από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις, μόνο και μόνο επειδή δούλευαν 55 ώρες τη εβδομάδα. Πόσοι άραγε θα πεθάνουν το 2021 όταν οι ώρες εργασίας τη βδομάδα θα φτάνουν τις 78!!!

Άλλο; Ότι το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τα άστατα και ακανόνιστα ωράρια – λάστιχο, η μονιμοποίηση της τηλεργασίας, αλλά και η εναλλαγή τηλεργασίας και εργασίας από το χώρο δουλειάς, ανάλογα με το συμφέρον της κάθε επιχείρησης ή κλάδου, απασχολούν τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο.

Ότι η  καθιέρωση της εξ αποστάσεως εργασίας αποτελούσε γεγονός σε πολλές χώρες και πριν από την πανδημία, ότι ανοίγει και μια συζήτηση στους κόλπους του κεφαλαίου για τους τρόπους γενίκευσης της αξιοποίησής της, για τρόπους εναλλαγής ως «υβριδικό μοντέλο» όπως το λένε στη Μ. Βρετανία.

Αν  κάποιος λοιπόν, θεωρεί πως αξίζει τον κόπο η παραπάνω θυσία για να μπορεί να «μαζέψει ελιές» (!!) όπως αναφέρει η κυβέρνηση, πρέπει να πάρει υπόψη του την ενιαία δομή του νομοσχεδίου, γιατί αυτό το ενιαίο εμπλουτίζει το οπλοστάσιο που έχει ήδη στα χέρια της για να ξεχειλώνει τον εργαζόμενο όσο και όποτε θέλει

Γιατί ας σκεφτούμε και το εξής: Η λεγόμενη «νόμιμη» αύξηση των υπερωριών σε 150 ώρες σημαίνει αρχικά ότι ο εργαζόμενος θα επιτρέπεται νόμιμα να εργάζεται 10 ώρες στη δουλειά χωρίς να πληρώνεται την πρόσθετη υπερωριακή αμοιβή. Πάμε παρακάτω:  την υπόλοιπη περίοδο που υποτίθεται θα είχε το δικαίωμα να μπει σε καθεστώς «μειωμένης απασχόλησης», νόμιμα θα μπορεί να ενταχθεί σε νέο πρόγραμμα υπερωριών έως και 150 τον χρόνο!

Δηλαδή αγγίζουμε ένα νούμερο που συνολικά οι υπερωρίες μπορούν να ξεπεράσουν τις 350 στη διάρκεια ενός έτους, από τις οποίες θα είναι πληρωμένες μόνο οι 150. Επόμενα, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια,  και ένταση της εκμετάλλευσης και απλήρωτη εργασία.

Αποτελεί θρασύδειλη πρόκληση η αναφορά της κυβέρνησης ότι κάθε μεταβολή στο χρόνο εργασίας θα είναι αποτέλεσμα εθελοντικής συμφωνίας της επιχείρησης με τον εργαζόμενο.

Αλήθεια, που τα λέει αυτά; Σε εργαζόμενους που δεν έχουν βιώσει απολύσεις ή έστω απειλή, που δεν αντιμετωπίζουν καθημερινά το διευθυντικό δικαίωμα στο χώρο δουλειάς τους, που δεν καθυστερούν τα δεδουλευμένα τους ή μήπως που παίρνουν – μέχρι τώρα- όποτε θέλουν ρεπό ακόμη και μέρες άδειας;

Φίλες και φίλοι

Η ένταση της επίθεσης που δεχόμαστε,  μπορεί και πρέπει να βρει ένα ισχυρό ταξικό αντίβαρο, κι αυτό είναι η οργάνωση στον συλλογικό αγώνα.  Είναι η μαζικοποίηση των σωματείων,  η συμμετοχή στις  συλλογικές διαδικασίες τους, η συμμετοχή στους συλλόγους σπουδαστών της μαθητείας και της κατάρτισης, στους φοιτητικούς συλλόγους.

Στοχεύοντας τον αληθινό μας αντίπαλο: Το σύστημα, τους εκμεταλλευτές μας  που κλέβουν τον πλούτο που εμείς παράγουμε, τα διεθνή τους επιτελεία, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους.

Αυτοί μας έχουν κηρύξει πόλεμο.  Αυτοί μας στερούν τα  πραγματικά σύγχρονα δικαιώματα, τον σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, με 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο. Όπως μας στερήσανε το δικαίωμα στην καθολική δημόσια δωρεάν για όλους ΠΦΥ και θεραπεία.

Η διαχείριση της πανδημίας και οι συνέπειές της στους εργαζόμενους προσέθεσαν ένα ακόμη έγκλημα στη μακάβρια λίστα με τα εγκλήματα του καπιταλισμού.

Σε πείσμα της κυρίαρχης προπαγάνδας της κυβέρνησης, «όλοι μαζί ενάντια στον κοινό εχθρό», αποδείχτηκε ότι σε μία άδικη, ταξική κοινωνία όχι μόνο δε γεφυρώνονται σε περιόδους «ειδικές», αντίθετα, οξύνονται περισσότερο.

Σε πείσμα της πρότασης αναβολής της ταξικής διεκδίκησης του ΣΥΡΙΖΑ «Θα λογαριαστούμε μετά», αποδείχτηκε για μια φορά ακόμη ότι αν δεν υπήρχε ο ταξικός πόλος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τους εργαζόμενους.

Η «οργανωμένη απειθαρχία» άνοιξε δρόμο στο εργατικό – λαϊκό κίνημα να αχρηστεύσει άδικες απαγορεύσεις, συκοφαντίες και πάνω απ’ όλα την επιχείρηση της κυβέρνησης και της μεγάλης εργοδοσίας να βάλουν στον γύψο τους αγώνες. Ήταν απάντηση στην κρατική καταστολή που αποτελεί συστατικό της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων που τους υπηρετούν.

Σήμερα, με ακόμη μεγαλύτερη ορμή υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, προβάλλοντας τις σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες. Είναι ώρα, να διεκδικήσουμε  ισχυρές συλλογικές συμβάσεις εργασίας – αντίβαρο στο νέο εργασιακό μεσαίωνα που φέρνει η κυβέρνηση.

Συγκεντρώνουμε πολύτιμη πείρα την τελευταία δεκαετία: από την προηγούμενη οικονομική κρίση, από την πρώτη φορά υποτίθεται «αριστερή» κυβέρνηση, από την πανδημία, από τούτη εδώ την κυβέρνηση που τα «έργα και τις ημέρες της» τα ζούμε επώδυνα από την πρώτη της ημέρα, και που ήταν το φυσικό επακόλουθο μετά τη μαζική διάψευση προσδοκιών από την προηγούμενη, την υποτιθέμενη αριστερή.

Κι η επόμενη, όποια κι αν είναι, με όποιο πρόσημο, πιο αντιδραστική θα είναι, γιατί είναι προϋπόθεση για το σύστημα να γίνεται πιο επιθετικό, να μεγαλώνει την εκμετάλλευση, την καταστολή αντάμα και τη χειραγώγηση. Κι αυτή η προϋπόθεση για το καπιταλιστικό σύστημα αποκτά επείγοντα χαρακτήρα ειδικά σήμερα. Μέσα στη νέα κρίση.

Ας θυμηθούμε:  Την ίδια στιγμή που συνάνθρωποί μας πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ στα αθωράκιστα δημόσια νοσοκομεία, ο ιδιωτικός τομέας όχι απλά δεν επιτάσσεται αλλά θησαυρίζει πάνω στις ελλείψεις του δημόσιου τομέα.

Ας θυμηθούμε : Η εκμετάλλευση απογειώθηκε, φτάνοντας μέσα σε μια εικοσαετία ο μέσος μισθός για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να είναι τα 600 ευρώ, με τεράστια εντατικοποίηση, χωρίς ωράρια, η ανεργία εδώ και 10 χρόνια είναι πάνω από 15%, με την υποαπασχόληση και τις ελαστικές συνθήκες δουλειάς να τσακίζουν κόκαλα.  Στους χώρους δουλειάς τα μέτρα υγείας και ασφάλειας αποτελούν άγνωστη λέξη, όπως με τραγικό τρόπο έχει επιβεβαιωθεί στις συνθήκες της πανδημίας, όπου εργοστάσια, σούπερ μάρκετ, επιχειρήσεις και οι αστικές συγκοινωνίες αποτελούν τους βασικούς χώρους διασποράς του κορονοϊού.

Οι τράπεζες κυνηγάνε τα σπίτια του φτωχού λαού και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ποινικοποιεί τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς ως «ιδιώνυμο», την ίδια στιγμή που τραπεζίτες και κυβερνήσεις χαρίζουν χρέη ή και επιδοτούν με δισ. ευρώ τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, για την επιστροφή στην κανονικότητα, όπως το θέσανε. Υπάρχει άραγε κανείς που να πιστεύει ότι η αποκατάσταση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων που έγιναν θρύψαλα την περίοδο της πανδημίας, θα αποκατασταθούν αν εμείς δεν οργανωθούμε; Ούτε για ανέκδοτο.

Γιατί αν είχε την πρόθεση η κυβέρνηση και τα συμφέροντα που υπηρετεί να το κάνουν αυτό, τότε γιατί δεν ψήφισαν έστω στη Βουλή δεκάδες προτάσεις νόμου που έφερε το ΚΚΕ για την ανακούφιση των εργατικών οικογενειών, των αυτοαπασχολούμενων κλπ; ‘Έστω αυτό, αλλά ούτε καν.

Πάρτε παράδειγμα από τον τόπο σας. Σε χρόνο ρεκόρ η κυβερνητικά προσκείμενη δημοτική αρχή Τρικκαίων του κ.Παπαστεργίου, προέδρου μάλιστα και της ΚΕΔΕ έτρεξε να την εφαρμόσει.  Λίγες μόνο μέρες μετά τη λήξη του lockdown επιδόθηκε σε σαφάρι είσπραξης οφειλών δημοτών με τη μέθοδο των κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, της δέσμευσης φορολογικής ενημερότητας, μέχρι και της πρόβλεψης πλειστηριασμών σε χιλιάδες Τρικαλινούς, εκβιάζοντάς τους, ανεξάρτητα από το αν έχουν τη δυνατότητα

Γνωρίζει βέβαια καλά ότι μόλις 76 Τρικαλινοί χρεωστάνε από τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, πάνω από 50χιλιαδες ο καθένας, συγκεντρώνοντας μόλις 76 οφειλέτες  10 εκατομυρια ευρώ, δηλαδή το 40% του συνόλου των χρεών!!!

Ας σκεφτούμε :  Γιατί την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη της επιστήμης και της ανθρώπινης εργασίας προσέφερε αποτελεσματικά εμβόλια και φάρμακα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, το εμβόλιο παραμένει χρυσοφόρο εμπόρευμα;  Αντί να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε αυτά, κυριαρχούν το κυνήγι του κέρδους και οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί πάνω στα εκατομμύρια των νεκρών της πανδημίας.

Γιατί, φίλες και φίλες, η πανδημία αποδείχθηκε «χρυσή ευκαιρία» για τη μεγάλη εργοδοσία για να εφαρμόσει σε γενικευμένη κλίμακα πιο εξελιγμένες μορφές εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, όπως οι απλήρωτες υπερωρίες και η τηλεργασία, που κάνει δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ εργασιακής και προσωπικής ζωής.

Τα παραπάνω αποτελούν τον κανόνα της διαχείρισης της πανδημίας στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτήν την πολιτική ακολούθησε και η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας σταθερά σαν προτεραιότητα τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας και των δικαιωμάτων του λαού. Όπως ούτε την προστασία από τα φυσικά φαινόμενα και καταστροφές, με σύγχρονες υποδομές προστασίας από σεισμούς, πυρκαγιές, πλημμύρες.

Αποδείχτηκε με τραγικό τρόπο ότι όλα αυτά τα αυτονόητα και απόλυτα ρεαλιστικά σήμερα στον 21ο αιώνα, θα συνεχίσουν να αποτελούν «όνειρο απατηλό» όσο αφήνουμε να κυριαρχεί η απογοήτευση, η ηττοπάθεια, όσο αφήνουμε χώρο για υποσχέσεις, για νέες απατηλές ελπίδες.

Σήμερα όμως, δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια προσδοκιών, αυταπατών. Για κάθε εκταμίευση από το περιβόητο  Ταμείο Ανάκαμψης, στα πλαίσια του «εθνικού σχέδιου ανάταξης», όπως το ονομάζει η κυβέρνηση,  θα πρέπει να νομοθετούνται δρομολογημένα, αντεργατικά μέτρα.

Γιατί; Μα για να διασφαλιστούν τα κέρδη των νέων επενδύσεων με το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Κι αυτό, παρότι οι ίδιοι οι πόροι του προέρχονται από τους λαούς,  όμως ο  πακτωλός των δισεκατομμυρίων ευρώ δεν θα πάει στη δημόσια Υγεία, στην Εκπαίδευση, στους μισθούς, στις συντάξεις, στη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, σε έργα ζωτικής σημασίας για την προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές, σε στήριξη των μικρών επαγγελματιών. Δε θα πάει, δηλαδή προς όφελος των λαών.

Αντίθετα, καρφί  στις μεγάλες εταιρείες της πράσινης και της ψηφιακής μετάβασης – όπως τις λένε – σε ποσοστό άνω του 60%, ενώ ο λαός μας  θα πληρώνει με το αίμα του την κάθε εκταμίευση, με αντεργατικά μέτρα, με νέες σούπερ μνημονιακές δεσμεύσεις, που απλά στην παρούσα φάση δεν ονομάζονται μνημόνια.

Η  νέα αυτή  βαριά αλυσίδα για το λαό μας και όλους τους λαούς της Ευρώπης, περιέχει περίπου 60 «μεταρρυθμιστικές» πρωτοβουλίες – προγράμματα, αντιλαϊκές ανατροπές που η νομοθέτησή τους, κατά τη γνωστή διαδικασία όλων των μνημονίων, θα «ξεκλειδώνει» εκταμιεύσεις δόσεων.

Γι αυτό εξάλλου όσο αλυσίδα είναι για τους λαούς, άλλο τόσο  εργαλείο- όπλο είναι για τα μονοπώλια της ΕΕ για να βγούνε από τη νέα καπιταλιστική κρίση και να διατηρήσουν τη θέση τους στο διεθνή ανταγωνισμό.

Γι αυτό και προσωρινά «κατευνάστηκαν» διαφορές ακόμη και αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ΕΕ, με τη Γερμανία τελικά να δέχεται σηκώσει τμήμα του κρατικού δανεισμού μέσα από το Ταμείο αυτό.

Αντίστοιχη εξάλλου πρακτική ακολουθούν οι Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, καπιταλιστικές υπερδυνάμεις, με στόχο προφανώς όχι να ανακουφίσουν τους λαούς τους, αλλά να μπορέσουν να βγούνε όσο λιγότερο λαβωμένες από τη νέα αυτή οικονομική κρίση, όσο το δυνατό πιο κραταιές στο διεθνή ανταγωνισμό τους.

Γι αυτό και το ΚΚΕ  αντιπαλεύει αυτά τα νέα δεσμά, σε αντίθεση με τα άλλα αστικά κόμματα, που το αποθέωσαν  ως «αναπτυξιακό εργαλείο», διαφοροποιούμενα από  την κυβέρνηση μοναχά στον τρόπο διαχείρισής του, μάλιστα ορισμένοι, όπως ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ, ΚΙΝΑΛ παριστάνοντας τους πιο αυθεντικούς εκφραστές αυτής της δημοσιονομικής πολιτικής, απ΄ότι η «νεοφιλελεύθερη ΝΔ».

Συντρόφισσες και σύντροφοι, –

Ο ίδιος στόχος της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν υπηρετείται μόνο με την ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά και με τους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς.

Η χώρα μας είναι βουτηγμένη «ως το λαιμό» στα επικίνδυνα, πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ που στόχο έχουν να ανακόψουν την επιρροή των ανταγωνιστών τους, της Κίνας, της Ρωσίας κ.ά. Ολη η περιοχή μυρίζει μπαρούτι. Το ενδεχόμενο ακόμα και μίας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ορατό. Η χώρα μας, αποτελώντας ορμητήριο του ΝΑΤΟ, έχει μετατραπεί σε στόχο.

Στο φόντο αυτών των επικίνδυνων ανταγωνισμών στην περιοχή, το «παζάρι» ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις Ελλάδας – Τουρκίας αναβαθμίζεται και προετοιμάζεται συμβιβασμός για τη συνεκμετάλλευση στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο, νέα διχοτομικά σχέδια στην Κύπρο, με μεσολαβητές τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αυτές οι εξελίξεις είναι η κύρια απειλή για την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Θεσσαλία- ΕΕΔΥΕ – εργατικά σωματεία Ο αγώνας για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα σχέδιά τους, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι ζήτημα ζωής!

Σύντροφοι και φίλοι

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποια …παρέκκλιση, κακοδιαχείριση ή κάτι σχετικό, όπως συχνά ακούμε να σηκώνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δυο κόμματα, το κυβερνητικό και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οπωσδήποτε κι αυτοί οι δυο, που αποτελούν τις δυο βασικές κυβερνητικές εναλλαγές τα τελευταία χρόνια, σε μονοκομματικές κυβερνήσεις ή σε διάφορα σχήματα ή ό,τι άλλο δούμε στο μέλλον, οπωσδήποτε, διαφορές έχουν. Ιστορικού, ιδεολογικού χαρακτήρα, που τραβάνε σε βάθος χρόνου, όπως και σύγχρονες επικοινωνιακές, τακτικής.

Όμως αυτές δεν κρίνουν το κύριο. Την βασική στόχευση, την στρατηγική. Πόσο μάλιστα στην εποχή μας, που οι σιδερένιοι νόμοι, δηλαδή η ουσία του καπιταλισμού αποκαλύπτονται με τρόπο αδυσώπητο, πιο βίαια κι επιθετικά, πιο συχνά και με περισσότερες – βαθύτερες αντιθέσεις από ότι σε παλιότερες εποχές.

Ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κρίσης, της ανάκαμψης – ανάπτυξης και πάλι κρίσης, οι σχέσεις μέσα σε αυτό τον κύκλο, είναι που ζούμε εδώ και μια περίπου δεκαετία, με την «υγειονομική» λεγόμενη κρίση, να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία και όχι να τη γεννά.

Γέννημα και φυσιολογική λειτουργία του συστήματος που ζούμε είναι η νέα κρίση, που διέκοψε τη φάση ασθενούς ανάκαμψης προς πανδημίας, τα νέα βάρη, τα νέα μέτρα που καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη, ο λαός και εδώ και οι λαοί σε όλο τον κόσμο.

Αποδεικνύεται ότι ο καπιταλισμός, έχοντας φτάσει στο ιστορικό του τέρμα, σπαρασσόμενος από τις ίδιες τις άλυτες αντιφάσεις του, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος, όλο και πιο βίαιος, όλο και πιο παρασιτικός. Με βασικό στόχο την αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε διευρυμένη κλίμακα, τη διαμόρφωση προϋποθέσεων μεγαλύτερης κερδοφορίας, την ιεράρχηση επενδυτικών πεδίων που δίνουν τέτοια δυνατότητα σε κάθε φάση, όπως σήμερα το ψηφιακό, η πράσινη ενέργεια, και άλλα.

Μέχρι ξανά να μπουκώσει από τα κέρδη του, για να ξαναχτυπηθεί από την κρίση του, να ξανακαταστρέψει κεφάλαια όπως και παραγωγικές δυνάμεις και ξανά από την αρχή.

Αιμάτινος και βάρβαρος αυτός ο κύκλος γενικεύει τη φτώχια, την εκμετάλλευση, τους πολέμους, ως φυσιολογικές συνέπειες αυτού του τρόπου λειτουργίας. Η ιστορία της ταξικής πάλης, παλιότερη και πρόσφατη, απέδειξε ότι αυτό το σύστημα μόνο ανατρέπεται, γκρεμίζεται, δε μεταρρυθμίζεται, δεν εξανθρωπίζεται.

Όπως δεν εξανθρωπίστηκε ποτέ από καμία κυβέρνηση όποιας απόχρωσης, σε καμία καπιταλιστική χώρα. Οι όποιες κατά καιρούς κατακτήσεις  – ειδικά παλιότερα- οφείλονταν σε νίκες του εργατικού λαϊκού κινήματος, ή ακόμη και σε επιλογή παροχής ορισμένων θετικών μέτρων για τις δικές του ανάγκες όπως και κάτω από την ακτινοβολία του σοσιαλιστικού μπλοκ χωρών.

Σήμερα, για να υπηρετηθούν όλα τα παραπάνω δεν αρκούν οι μέχρι τώρα απεργοκτόνοι νόμοι, με τους οποίους κηρύσσονταν παράνομες και καταχρηστικές η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιών.

Γιατί πώς θα εφαρμοστεί η 10ωρη εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή, αν δεν χτυπηθεί η συλλογική διεκδίκηση; Πώς θα σαρωθεί η κυριακάτικη αργία, αν δεν συνδυαστεί με νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας; Πώς θα απελευθερωθούν ακόμα περισσότερο οι απολύσεις, αν δεν μπουν τα συνδικάτα στον «γύψο»;

Αυτά είναι που «συνιστά» εδώ και χρόνια η εργοδοσία, αυτά είναι που εφαρμόζουν σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις σε όλες τις χώρες της ΕΕ χρόνια τώρα, μετατρέποντας τα σωματεία σε «κοινωνικούς εταίρους», πλήρως ενσωματωμένα στην υπόθεση της «κοινωνικής συνοχής», για να μη διαταράσσεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Με πρόσχημα την « εξυγίανση» του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα επιχειρεί  συντριπτικό χτύπημα στη λειτουργία των συνδικάτων, με στόχο να μετατραπούν σε κρατικούς αρωγούς, λογοδοτώντας στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία.

Δεν έφτανε, δηλαδή,  ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίστηκε «με χέρια και με πόδια» από τη ΝΔ για αυξημένη απαρτία στην κήρυξη απεργίας, ούτε ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.

Δεν αρκούσε στην εργοδοσία η κατοχύρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, ούτε οι νόμοι θωράκισης του κατασταλτικού πλαισίου, π.χ. με τη μετατροπή σε «ιδιώνυμο αδίκημα» των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για επικίνδυνη φαιδρότητα ασφαλώς, ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την “εξυγίανση” των συνδικάτων, ενώ χρόνια τώρα το πολιτικό προσωπικό της χώρας  διαμορφώνουν και στηρίζουν τις διάφορες συνδικαλιστικές “μαφίες”, τους “ανθρώπους” της μεγαλοεργοδοσίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να  υψώσει  νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, να μετατρέψει τους χώρους δουλειάς σε νεκροταφεία, να χτυπήσει τη ζωντανή συλλογικότητα, την ελεύθερη και δημοκρατική λειτουργία, υποχρεώνοντας τα να παραδώσουν στο υπουργείο Εργασίας τα μητρώα των μελών τους, ως προϋπόθεση για την υπογραφή ΣΣΕ.

Βασικός στόχος να μετατραπεί η απεργία σε μια συμβολική πράξη, για να προστατεύεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων, να μειώνεται η πίεση που μπορεί να ασκήσει η εργατική τάξη στην εργοδοσία. Ετσι, διά νόμου πλέον κατοχυρώνεται η απεργοσπασία, απαγορεύοντας την απεργιακή φρουρά, επικαλούμενη το «δικαίωμα στην εργασία» .

Ταυτόχρονα καταργούνται μια σειρά διατάξεις προστασίας των συνδικαλιστών, αφού  «η απόλυση συνδικαλιστή θα επιτρέπεται για σπουδαίο λόγο», ενώ καταργείται και η Επιτροπή Προστασίας Συνδικαλιστικών Στελεχών.

Γιατί είναι διαχρονική επιδίωξη της αστικής τάξης  το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα «να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής», δηλαδή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, να δουλέψει δραστήρια ώστε να σύρει την εργατική τάξη στο σφαγείο, δηλαδή «στον κοινωνικό διάλογο» , στην απεμπόληση όλων των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων της στο όνομα «των κοινών στόχων της κοινωνίας», τελικά στους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων.

Σ’ αυτήν τη βάση, κάθε αίτημα, κάθε δράση του συνδικαλιστικού κινήματος που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων θεωρείται παρωχημένη, ξεπερασμένη, «κομματική», ονομάζεται «παθογένεια», η υπεράσπιση του 8ωρου, ονομάζεται  «υπεράσπιση συντεχνιακών και παραταξιακών σκοπιμοτήτων» η  υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων, για να μην μπουν τα συνδικάτα στο «γύψο», να μην καταργηθεί το δικαίωμα στην απεργία, στις διαδηλώσεις, να μη φακελώνονται συνδικαλιστές.

Άλλωστε ας μην πάμε πολύ μακριά, 30 μόλις χρόνια πίσω αρκούν, στις  αρχές της δεκαετίας του ’90 και στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη, όπου κατοχυρώθηκαν και τυπικά στο καταστατικό της η απεμπόληση της ταξικής πάλης και η συμμετοχή της στον «κοινωνικό εταιρισμό», στον «κοινωνικό διάλογο»,

Η απαξιωμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο χρήσιμος εταίρος της κυβέρνησης που δήθεν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, κυρίως με τη γραμμή της και δευτερευόντως με την εικόνα της προκαλεί τον χλευασμό της από τους εργαζόμενους. Αυτές τις μέρες αναζητά τις «θετικές πλευρές» του νομοσχεδίου κάνοντας δήθεν παρεμβάσεις, ώστε να μείνει στο απυρόβλητο και αλώβητος ο πυρήνας του.

Νέες και νέοι,

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε εσάς, που έχει γνωρίσει μόνο την εργασιακή ζούγκλα. Σας προτρέπουμε να μπείτε στον αγώνα, να σκεφτείτε ανατρεπτικά. Μόνον έτσι θα κερδίσετε τη ζωή σας.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης διαμορφώνει το επόμενο, χειρότερο πλαίσιο δουλειάς και ζωής. Να συμπορευτείτε με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα. Αξίζει τον κόπο για τη δική σας ζωή.

Γιατί στην ιστορία της ταξικής πάλης, στη μόνη αληθινή ιστορία, δεν υπάρχουν χαμένοι αγώνες. Χαμένοι αγώνες είναι μόνον εκείνοι που δε γίνονται.

Η διεκδίκηση των εργατών στο Σικάγο του 1886 να διαχωριστεί το 24ωρο σε τρία ίσα μέρη, δηλαδή 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, είχε ακριβώς αυτήν την έννοια και αποτελούσε πριν 135 χρόνια πραγματική πρόοδο.

Το πισωγύρισμα που επιδιώκουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους τα τελευταία 30 χρόνια, σχετικά με τον εργάσιμο χρόνο, είναι επιστροφή στον μεσαίωνα και καθόλου κίνηση προς τα μπρος.

Πρόοδος για τους εργαζόμενους είναι η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με αύξηση αποδοχών, σε βαθμό τέτοιο και για τα δύο που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες τους. Ανάγκες που είναι άμεσα συνδεδεμένες και με τα δυο.

Κανένας «εκσυγχρονισμός» δεν συμβαίνει στον 21ο αιώνα χωρίς να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής των εργαζομένων, χωρίς να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος, όταν μάλιστα η επιστήμη και η τεχνολογία το επιτρέπουν, όταν η παραγωγή και ο πλούτος έχουν φτάσει σε επίπεδα που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο κοινός νους.

Καμιά πρόοδο δεν προϋποθέτει να δουλεύει κανείς παραπάνω από όσο χρόνο απαιτείται για ξεκούραση, από όσο χρόνο χρειάζεται για να απολαμβάνει αυτήν τη ζωή.

Δουλεύουμε για να ζούμε! Δεν ζούμε για να δουλεύουμε! Κάθε βήμα προς τα μπρος για το καπιταλιστικό σύστημα σημαίνει πολλά βήματα πίσω για τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού.

Τώρα είναι η ώρα μιας μαχητικής εργατικής – λαϊκής απάντησης. Η πάλη μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν στοχεύει την εξουσία του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όταν δεν εγκλωβίζεται στα εναλλακτικά σενάρια της αστικής διαχείρισης, στις διαφορετικές πολιτικές των αστικών κομμάτων. Μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να στήσει εμπόδια στις «ανατροπές του αιώνα».

Η πάλη είναι αποτελεσματική όσο δυναμώνει η οργάνωση στα ταξικά εργατικά συνδικάτα, στους Αγροτικούς Συλλόγους, στις μαζικές οργανώσεις των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Όσο δυναμώνει η  οργανωμένης δράση, όσο χτίζεται η κοινωνικής συμμαχία.

Ο τροχός της Ιστορίας δεν έχει σταματήσει. Το βαρύ φορτίο του 8ωρου, βρίσκει δικαίωση στις καθημερινές μάχες των εργαζομένων και του λαού για το δικό τους δίκιο, στη μεγάλη υπόθεση του αγώνα για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.

Σήμερα, παρά τον αρνητικό συσχετισμό στην Ελλάδα και παγκόσμια, προβάλλει πιο επιτακτικά η ανάγκη για μια νέα ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, για την εργατική εξουσία.

Το σημερινό σύστημα μπορεί μόνο να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, όπου η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ο εργατικός έλεγχος και η συμμετοχή σε όλα τα όργανα εξουσίας, από κάτω προς τα πάνω, μπορεί να οδηγήσουν στην ευημερία του λαού, στην ειρήνη και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Η εργατική τάξη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ο αγώνας που έχουμε λοιπόν μπροστά μας θα είναι δύσκολος, μακρόχρονος, αλλά αναγκαίος όσο ποτέ πριν. Εξαρτάται από το χέρι όλων μας.