Του Χρήστου Κοντού

Αλήθεια πως μπορεί να υπάρξει προσδιορισμός σε ένα παιδί;

Καλό παιδί, κακό παιδί, ανάποδο, στραβό, γλυκό… ασυνόδευτο…

Τι είναι όλα τούτα και ποιος και με ποιο δικαίωμα το πράττει;

Σαφέστατα υπάρχει καλός και κακός άνθρωπος όταν μιλάμε για ενήλικες και αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό με βάση την εποχή και τις σταθερές που θέτει η κάθε κοινωνία στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με τους κανόνες αυτών που την διαμορφώνουν για να την χειραγωγούν.

Αλλά ένα παιδί;

Γιατί ένα παιδί να είναι κακό ή καλό; Εχει επιστημονικά αποδειχθεί πως κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται με κανέναν τέτοιο προσδιορισμό, αλλά τον αποκτά με τον καιρό. Αρα κάποιος του έμαθε να είναι έτσι, γιατί η ψυχή του κάθε παιδιού είναι μια πλαστελίνη, άγραφο χαρτί… Tabula Rasa.

Δυστυχώς για να καταφέρουμε να δούμε την πραγματικότητα σήμερα, πρέπει πάλι να επιστρέψουμε σε αυτονόητες έννοιες.

Αν λοιπόν για παράδειγμα ένα παιδί μεγαλώσει στην Συρία σε ένα μέσο σπίτι, με την led τηλεόρασή του, το τάμπλετ του, το ipohn κινητό του, ίσως και το ιδιωτικό του σχολείο (η μεσαία τάξη στην Συρία οικονομικά ήταν πολύ πιο πάνω από την δική μας στην Ελλάδα), την αγάπη και την θαλπωρή των γονιών του, και ξυπνήσει με μια βόμβα να πέφτει να ισοπεδώνει το σπίτι του, το παιδικό του δωμάτιο, να καταφέρνει να ανοίξει μετά βίας τα μάτια του από τη σκόνη, να σπρώχνει τα παιχνίδια του τα οποία έχουν ανακατευτεί με μπάζα από το ταβάνι και να τρίβει τα κόκκινα από το αίμα μάγουλα και η πρώτη του εικόνα είναι δίπλα το νεκρό του αδερφάκι πάνω από το οποίο προσπαθεί να πάρει μια κουβέντα και παράλληλα να ακούσει μια απάντηση στην γεμάτη αγωνία κραυγή του: μαμά και μπαμπά, τότε το σοκ είναι τεράστιο και αλλάζει συθέμελα τον ψυχικό του κόσμο.

Σε αυτό το παιδί για να μην γίνει ένας φονιάς (γιατί δεν γεννήθηκε έτσι), και να μην απαντήσει με τον ίδιο τρόπο στους φονιάδες των δικών του, μια λύση υπάρχει: Να πλημμυρίσεις την καρδιά του με καλοσύνη, αγάπη και τρυφερότητα για να διαπιστώσει πως πέραν των φονιάδων υπάρχουν και οι καλοί άνθρωποι.

Αν λοιπόν αυτό το παιδί… του δώσουμε τον προσδιορισμό «ασυνόδευτο» και το αφήσουμε σε ένα χοτ σποτ όπου θα συνεχίσουν να του βιάζουν την ψυχή… ας μην απορήσουμε το τι θα γίνει… και εναντίον ποιού θα στραφεί.