Του πρωτ. Αθανασίου Τύμπα

Σε όλες τις εποχές γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι πολύ πλούσιοι αλλά και πολύ
φτωχοί που είναι δυστυχισμένοι. Θα δούμε τρία λάθη των μεν και τρία των δε που τους
κρατούν μακριά από τον Θεό αλλά και τους συνανθρώπους τους. Βέβαια σε αυτά που θα
αναφέρουμε υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί που εξαιρούνται.

Το πρώτο μεγάλο λάθος των πλουσίων είναι ότι έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στο
χρήμα. Νομίζουν ότι με αυτό μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματά τους. Μπορούν να
εξαγοράσουν οποιονδήποτε άνθρωπο ή ακόμη να πολεμήσουν όλες τις αρρώστιες
πηγαίνοντας στους καλύτερους γιατρούς. Όταν όμως αρρωστήσουν και φτάσουν στο
τελευταίο στάδιο μιας αρρώστιας βλέπουν πως μόνον ο Θεός και οι προσευχές στους
αγίους μπορούν να τους σώσουν. Αυτό συχνά γίνεται με τον καρκίνο ο οποίος έχει
βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να μετανοήσουν και να κερδίσουν τον παράδεισο.

Το δεύτερο λάθος των πλουσίων είναι πως απαιτούν όλοι οι άνθρωποι να τους
υπηρετούν και να τους κάνουν κοπλιμέντα. Μάλιστα όταν προσφέρουν μικρά δωράκια
γύρω τους ή είναι καλοί εργοδότες απαιτούν από αυτούς που ευεργετούν να γίνουν όπως
λέει ο λαός χαλί να το πατήσουν. Δεν σέβονται δηλαδή την αξιοπρέπεια των πιο φτωχών
και έτσι συχνά μένουν χωρίς ειλικρινείς φίλους. Αυτοί που τους πλησιάζουν είναι διότι
θέλουν κάποια στιγμή να αρπάξουν έστω λίγα από τα χρήματά τους.

Οι περισσότεροι πλούσιοι, όπως λέει ο λαός μας, «έχουν καβούρια στην τσέπη
τους». Δεν ξέρουν να χαρούν τα χρήματά τους. Από το άγχος να αποκτήσουν όλο και
περισσότερα ζουν μέσα στην δυστυχία. Η φιλαργυρία, το τρίτο λάθος των πλουσίων,
κάνει τον άνθρωπο τσιγκούνη και στα αισθήματα. Όλοι γύρω τους υποφέρουν διότι ο
πλούσιος χαίρεται μόνον όταν παίρνει και όχι όταν δίνει. Θεραπεία της φιλαργυρίας είναι
η ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Εάν όπως λέει το Ευαγγέλιο αυτοί που μπορούν έδιναν
το ένα δέκατο των κερδών τους στους φτωχούς τότε κανείς δεν θα υπέφερε από πείνα σ'
αυτόν τον κόσμο.

Το πρώτο λάθος των φτωχών είναι ότι είναι γκρινιάρηδες και προς τον Θεό και προς
τους ανθρώπους. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Η φτώχεια είναι
πραγματικά ένας βαρύς σταυρός αλλά και ένα σπουδαίο εισιτήριο για τον Παράδεισο όταν
αντιμετωπίζεται με υπομονή και αξιοπρέπεια. Ο φτωχός ας λέγει «δόξα τω Θεώ» που έχει
την υγεία του, την ηρεμία του και έναν ήσυχο ύπνο που σπάνια έχει ένας πλούσιος. Ας
μην χάνει ποτέ την ελπίδα του ότι θα έρθουν καλλίτερες ημέρες.

Το δεύτερο λάθος των φτωχών είναι η τεμπελιά. Αυτή είναι η βασική αιτία της
φτώχειας. Ο άνθρωπος που θέλει να δουλέψει θα βρει μια δουλειά δύσκολη και με λίγα
χρήματα στην αρχή και στην συνέχεια θα δώσει ο Θεός να βρει μια καλύτερη και με
μεγαλύτερες αποδοχές. Όλες οι δουλειές είναι ευλογημένες από τον Θεό. Πολλοί όμως
σήμερα λένε, εγώ σπούδασα θα γίνω σκουπιδιάρης στον δήμο; θα γίνω
ελαιοχρωματιστής; Θα γίνω σερβιτόρος σε καφετέρια; Και έτσι πολλοί νέοι και νέες
σήμερα σπουδάζουν την τεμπελιά.

Η σπατάλη σε αντίθεση με την φιλαργυρία των πλουσίων είναι χαρακτηριστικό
πολλών φτωχών. Δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τα λίγα χρήματα που βγάζουν. Μόλις
πληρώνονται αντί να πληρώσουν πρώτα τους λογαριασμούς του σπιτιού ή να ψωνίσουν
για να ταΐσουν τα παιδιά τους θα αγοράσουν τα τσιγάρα τους, θα πάνε στο κομμωτήριο ή
το χειρότερο θα πάνε να παίξουν στοίχημα μήπως και κερδίσουν πολλά χρήματα.

Μόνον το χρήμα που προέρχεται από τον ιδρώτα μας είναι ευλογημένο από τον Θεό. Αυτό ας το
έχουν στο μυαλό τους και οι πλούσιοι και οι φτωχοί αλλοιώς όπως λέγει ο λαός μας «θα
σκορπούμε τα χρήματα σε γιατρούς και δικηγόρους».

Τέλος και οι πλούσιοι και οι φτωχοί ας μην ξεχνούν αυτό που λέγει ο άγιος Ιωάννης
ο Χρυσόστομος, «ο πλούτος είναι σαν τον κλέπτη, σήμερα μπαίνει στο ένα σπίτι και
αύριο στο διπλανό του». Δηλαδή σε ένα δευτερόλεπτο αυτής της ζωής ένας πλούσιος
μπορεί να γίνει φτωχός και ένας φτωχός πλούσιος.