Η απάνθρωπη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δημιουργεί νέα δεδομένα για την
ανθρωπότητα. Η ισχύς των κανονιοφόρων κυριαρχεί και στον 21 ο αιώνα απέναντι
στην ηθική, στο διεθνές δίκαιο, την ειρηνική συνύπαρξη, την αυτοδιάθεση των
λαών, την ανεξαρτησία των κρατών, τον διάλογο για την ασφάλεια – την κλιματική,
υγειονομική, ενεργειακή, προσφυγική κρίση – τη ποιότητα ζωής – τα ανθρώπινα και
κοινωνικά δικαιώματα.

Δεν φτάνει λοιπόν να καταγγέλλουμε την απάνθρωπη εισβολή της ιμπεριαλιστικής
Ρωσίας στην Ουκρανία και τις φρικιαστικές επιπτώσεις της. Αυτό το κάνουν πιο
αποτελεσματικά τα αντιπολεμικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και μέσα στη Ρωσία.
Αποδείχθηκε άλλωστε ιστορικά η τεράστια αξία τους.

Για να είμαστε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας οφείλουμε να συμβάλλουμε στην
άμεση κατάπαυση του πυρός, στη λήξη της εισβολής, στην αναζήτηση μιας νέας
Συμφωνίας που δεν θα καταπατηθεί όπως αυτή του Μίνσκ. Πρέπει να είναι μια
Συμφωνία, με την αιγίδα του ΟΗΕ και την αποδοχή της από όλες τις υπερδυνάμεις,
για μια Ουδέτερη Ουκρανία που σέβεται και την αυτονομία του Ντονμπάς σε μια
ενιαία ανεξάρτητη χώρα και θα αποκλείει την ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα απειλούμενη από τον αναθεωρητισμό της Τούρκικης ηγεσίας, μπορεί
εύκολα να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να υπάρξει μια στέρεα Συμφωνία
πρέπει η Ενωμένη Ευρώπη να βάλει τη σφραγίδα της στις συνομιλίες, στις
διαπραγματεύσεις, να γίνει καταλύτης της αμοιβαίας ασφάλειας – της
σταθερότητας – της ειρηνικής συνύπαρξης – της ενεργειακής συνεργασίας. Το
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Κομισιόν, δεν πρέπει να αρκεστούν στις καταγγελίες των
επιτιθέμενων, στις κυρώσεις, στην ανθρωπιστική και αμυντική βοήθεια προς την
Ουκρανία και να υιοθετεί έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με ξέφρενους εξοπλισμούς. Η
Ευρωπαϊκή ηγεσία για να σταθεί μπροστά στις ευθύνες αντιμετώπισης της
εφιαλτικής πραγματικότητας, οφείλει να συνειδητοποιήσει τι προηγήθηκε στα
ζητήματα της αμοιβαίας ασφάλειας. Να συνειδητοποιήσει ότι μετά τη κατάργηση
του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ δεν θα έπρεπε να μετατραπεί σε
ιμπεριαλιστικό μηχανισμό επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο και στην Ευρώπη –
επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία -, ούτε να επιδιώκει διαρκείς επεκτάσεις προς την
Ανατολική Ευρώπη, προκαλώντας ανασφάλεια στην Ρωσία του αλαζόνα Πούτιν.

Να κατανοήσει ότι η άμυνα της Ευρώπης και η ασφάλεια των συνόρων όλων των
κρατών – μελών της, δεν είναι στη δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ αλλά στη δική της
εμβάθυνση. Αυτή η συνειδητοποίηση θα οδηγήσει στο συμπέρασμα που ο
ρεαλιστής Κίσινγκερ είχε εξάγει από τη 10ετία του ΄90, επισημαίνοντας ότι για να
υπάρξει σταθερότητα και ασφάλεια πρέπει η Ουκρανία να αναγνωριστεί από όλους
ως Ουδέτερη Ανεξάρτητη Ενιαία Χώρα που σέβεται τους γείτονες και τις
μειονότητές της.

Η Ελλάδα, χώρα φιλειρηνική, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, δεν μπορεί να
ανήκει στην Άγρια Δύση, για να βρίσκεται με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν
μπορεί να στέλνει πολεμικό υλικό όταν προτεραιότητα έχει η εκεχειρία. Οφείλει ως
κράτος – μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, να απαιτεί προστασία των συνόρων της, να
οργανώνει αποτελεσματικά την άμυνά της, να έχει πολυδιάστατη εξωτερική
πολιτική και να υποδεικνύει δράσεις και επιλογές που βοηθάνε ουσιαστικά σήμερα
την μαρτυρική Ουκρανία, με τον τρόπο που θα θέλαμε να βοηθηθεί η μαρτυρική
Κύπρος ή και η χώρα μας από τον αναθεωρητισμό της Τούρκικης ηγεσίας.