Το αυτοκίνητο έστριψε απότομα δεξιά. Οι ρόδες τσίριξαν πάνω στην καυτή άσφαλτο και ο οδηγός ξεφύσησε απογοητευμένος. Ο δρόμος ήταν αδιέξοδο.

«Πού στο διάολο με έστειλαν εδώ μέσα σ’ αυτά τα στενά;», αναρωτήθηκε εκνευρισμένος. Τριγύριζε για ώρα μέσα στους στενούς δρόμους αυτής της απαίσιας γειτονιάς με τα σαραβαλιασμένα σπίτια και τους χαλασμένους, γεμάτους λακκούβες δρόμους. Έψαχνε το διώροφο σπίτι με την πράσινη πόρτα αλλά το μόνο που είχε καταφέρει, απ’ ό,τι διαπίστωνε, ήταν να κάνει γύρους και να ξαναβγαίνει στο ίδιο σημείο.

«Μάλλον χάθηκα» μουρμούρισε παραδομένος. Γύρισε το κεφάλι του πίσω για να κάνει όπισθεν και το μάτι του έπεσε σε έναν άντρα και μία γυναίκα που κινούνταν προς το αυτοκίνητό του.

«Ίσως αυτοί μπορέσουν να μου πουν πώς να βγω απ’ αυτόν τον καταραμένο λαβύρινθο» σκέφτηκε με ελπίδα, αλλά η ελπίδα του έσβησε γρήγορα καθώς τους είδε να τραβούν μαχαίρια φτάνοντας στο αυτοκίνητό του.

Ο πανικός τον κατέλαβε. Κοκάλωσε στη θέση του και περίμενε το μοιραίο. Ούτε που του πέρασε απ’ το μυαλό να γκαζώσει και να φύγει γρήγορα αποφεύγοντάς τους. Στο κάτω κάτω το αυτοκίνητο θα τον προστάτευε από τα μαχαίρια τους. Όμως αυτός, άμαθος από τέτοιες καταστάσεις, ανίκανος να σκεφτεί λογικά, παραδόθηκε άνευ όρων. Ο άντρας άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και με ένα νόημα τον διέταξε να βγει έξω. Υπάκουσε. Με το που βγήκε, ο άλλος τον άρπαξε γερά και του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Η γυναίκα έψαξε το εσωτερικό του αυτοκινήτου και έπειτα το πορτ μπαγκάζ. Εκεί εντόπισε τα σφραγισμένα κιβώτια.

«Τι έχουν μέσα;» τον ρώτησε απότομα.

Αν τους έλεγε τι περιείχαν τα κιβώτια θα βρισκόταν σε τεράστιους μπελάδες.

«Δεν ξέρω. Εγώ απλώς έχω εντολή να τα παραδώσω» απάντησε χρησιμοποιώντας επιτέλους το μυαλό του.

Η αγωνία του είχε φτάσει στο αποκορύφωμα όταν άκουσε μια γλυκιά γυναικεία φωνή να μιλάει στα ακουστικά του. «Το δοκιμαστικό πεντάλεπτο έληξε. Αν επιθυμείτε να συνεχίσετε την εικονική αναπαράσταση της ιστορία που μόλις ζήσατε, μπορείτε να αγοράσετε το πλήρες πακέτο μας σε προνομιακή τιμή, ειδικά γι’ αυτόν το μήνα.»

Καθώς η καρδιά του ξαναέβρισκε σιγά σιγά τον κανονικό ρυθμό της, έβγαλε από το κεφάλι του την κάσα της εικονικής πραγματικότητας και κατευθύνθηκε προς το γκισέ πληροφοριών. Ο φίλος του είχε δίκιο. Αυτό το παιχνίδι ήταν σούπερ. Θα ζητούσε σίγουρα από τους γονείς του να του κάνουν δώρο στα γενέθλιά του μια επίσκεψη στην καινούρια στοά παιχνιδιών. Εκεί μέσα μπορούσες να διαλέξεις ανάμεσα σε δεκάδες σενάρια εικονικής πραγματικότητας αυτό που σου άρεσε περισσότερο και να ζήσεις μια συγκλονιστική περιπέτεια καθισμένος στην πολυθρόνα σου. Ανυπομονούσε! Η προσμονή της ευτυχίας προερχόταν από κάτι πραγματικό και όχι από κάτι εικονικό όπως ο φόβος που μόλις έζησε.

* Η Έφη Σαμαρά είναι καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας