Ποια είναι αλήθεια η διαφορά μεταξύ του γράφω και του συγγράφω;

Γράφω για τον εαυτό μου. Το γραπτό το βάζω στο συρτάρι του γραφείου ή στο κομοδίνο μου και το διαβάζω μόνον εγώ (Κάτι σαν my dear diary). Όταν αυτό το κείμενο, επωμιστώ την ευθύνη να το κοινωνήσω έστω και με έναν άλλον αναγνώστη ή ακροατή, τότε έχω συγγράψει. Η ίδια η λέξη (συν-γραφή) δηλώνει ότι δεν γράφω μόνο για μένα, κι ούτε βέβαια γράφω γιατί απλά υπάρχουν οι λέξεις (Άλλωστε, δεν υπάρχω επειδή υπάρχουν οι άλλοι).

Για τον ποιητή και δοκιμιογράφο Δημήτρη Αγγελή, η μετάβαση από το στάδιο του ανθρώπου που απλώς γράφει, στο στάδιο κατά το οποίο αποκαλείται πια κάποιος «δικαιωματικά» συγγραφέας, έγκειται κυρίως σε ένα αίσθημα ευθύνης, πρωτίστως προς τα ίδια του τα κείμενα και τις απόψεις που αυτά περιέχουν, και κατά δεύτερο λόγο (δεύτερο γιατί έπεται χρονικά), ευθύνη προς τους άλλους οι οποίοι διαβάζουν τα κείμενα. Αυτό το πέρασμα από τη γραφή στην συγγραφή, έρχεται με την παραδοχή ή την επιβεβαίωση ενός άλλου, ήδη φτασμένου συγγραφέα, προς έναν – όχι απαραίτητα ηλικιακά – νεότερό του, ότι ναι, μπορείς πλέον να αποκαλείσαι ομότεχνός μου. Η απονομή αυτού χρίσματος, του πολυπόθητου τίτλου, και κυρίως η ονοματοδοσία – ανάλογη με την παράδοση του ονόματος από τους γονείς στο παιδί – , δημιουργεί αυτό ακριβώς το αίσθημα ευθύνης που θα πρέπει να διέπει από τούδε και στο εξής τον νεοβάπτιστο συγγραφέα.