Στη λογοτεχνία, είναι αρκετά διαδομένο το σύνθημα: «Γράψε ιστορίες πάνω σε θέματα που γνωρίζεις καλά ή έχεις ζήσει».

Δηλαδή για να γράψω μια ιστορία για έναν διαζευγμένο ή για έναν κινητικά ανάπηρο, πρέπει να χωρίσω ή να αυτοακρωτηριαστώ. Για να γράψω για τον έρωτα μιας ακτιβίστριας με ένα ροζ πιγκουίνο της Ανταρκτικής, πρέπει να γίνω κι εγώ ακτιβιστής, να ζήσω για λίγο στους πάγους και να ερωτευτώ και πιγκουίνο! Κι αν έχω χρόνο και χρήματα και διάθεση για…διαφορετικούς έρωτες, καλώς, αν όμως δεν έχω τίποτα από αυτά – το πιο πιθανό -, τότε κάνω μια καλή έρευνα για τον ακτιβισμό και τους ροζ πιγκουίνους, γράφω την ιστορία μου και μου μένουν και οι γνώσεις. Αν δεν έχω προσωπική εμπειρία ή δεν έχω πάει σε κάποιο μέρος και θέλω να γράψω γι’ αυτό, πρέπει να «δέσω» το θέμα μου ερευνώντας σχολαστικά και παίρνοντας τις απαραίτητες πληροφορίες αλλιώς κινδυνεύω να εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Να γράψω για παράδειγμα «…Η Αφροξυλάνθη με τον Ονούφριο έκαναν ατέλειωτους περιπάτους στη μεγάλη λίμνη στις όχθες της οποίας είναι χτισμένα τα Τρίκαλα…», και ο Τρικαλινός αναγνώστης να κάνει το σταυρό του και να ψάχνει τη λίμνη να πνίξει τον συγγραφέα.

Διαβάζοντας βιογραφίες μεγάλων συγγραφέων, ανακαλύπτουμε ότι αρκετοί από αυτούς έγραψαν αριστουργήματα χωρίς καν να το κουνήσουν από το γραφείο τους (Ο Κωστής Παλαμάς, για παράδειγμα).

Το σύνθημα λοιπόν πρέπει να είναι: «Γράψε για οτιδήποτε κεντρίζει το ενδιαφέρον σου και σε παθιάζει».