Η φράση «θέλω να γράψω αλλά δεν έχω ταλέντο» είναι μια δικαιολογία, μια πρόφαση να μην δουλέψεις, να μην κουραστείς, να μη φας τα μούτρα σου, να μην μπεις σε μια διαδικασία στην οποία μπορεί να αποτύχεις. Είναι το ίδιο με αυτούς που λένε «θέλω να κάνω δίαιτα αλλά δεν μπορώ να πειθαρχήσω». Ανοησίες! Κρύβεσαι πίσω από ψευτοεπιχείρημα.

Το ταλέντο είναι μια δευτερεύουσα συνιστώσα στη δημιουργική εργασία. Λίγο πολύ διαθέτουμε όλοι, αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό. Είναι σαν να διαθέτεις μια παλέτα με τα πιο όμορφα χρώματα και κάνεις το πρώτο σου έργο. Το πιθανότερο είναι να ζωγραφίσεις ένα πίνακα που απλά έχει ωραία χρώματα αλλά τίποτα άλλο. Έτσι και το ταλέντο: από μόνο του δεν είναι αρκετό για να γράψεις κάτι σπουδαίο. Ο Γουίλιαμ Φώκνερ, θέλοντας να τονίσει ακριβώς αυτό, έλεγε ότι για να γίνει κάποιος καλός συγγραφέας χρειάζεται να διαθέτει 99% ταλέντο, 99% πειθαρχία και 99% αφοσίωση στη δουλειά. Ταλέντο είναι μακρά υπομονή, συμφωνούσε κι ο Σατομπριάν. Ο ίδιος ο Καβάφης χαρακτήριζε το γράψιμο ως εργασία. Ακόμα και το πιο μικρό του ποίημα, ήταν προϊόν κοπιαστικής δουλειάς.

Το ταλέντο στη γραφή (όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα), δεν είναι σαν τη «λάμψη» που λέμε ότι έχει ή δεν έχει ένας ηθοποιός. Δεν εμφανίζονται τρεις στρουμπουλές νεράιδες πάνω απ΄ την κούνια σου όταν γεννιέσαι και με το μαγικό ραβδάκι τους σου χαρίζουν ταλέντο. Είναι από τα πράγματα που μαθαίνονται, κάτι στο οποίο εκπαιδεύεσαι όσο ζεις, αναφέρει πολύ εύστοχα η συγγραφέας Μανίνα Ζουμπουλάκη.

Για να το ξεκαθαρίσουμε: συγγραφέας δεν γίνεσαι. Γεννιέσαι. Καλός συγγραφέας δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι.