Η (λανθασμένη) άποψη ότι ο συγγραφέας γράφει μόνο για εμπειρίες και θέματα που βίωσε άμεσα ή έμμεσα, εξευτελίζει τη λογοτεχνία. Την οδηγεί στο επίπεδο του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ. Αυτός μπορεί να είναι και ο λόγος που πολλά έργα είναι άνευρα και δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που θα περίμενε ο συγγραφέας τους, ακριβώς επειδή οι ήρωές του είναι απομίμηση του ίδιου του συγγραφέα και ζουν τη δική του ζωή και όχι τη δικιά τους.
Όταν όμως ο μυθιστοριογράφος βγαίνει απ’ το πετσί του και γίνεται κάποιος άλλος, η συγγραφική του δύναμη απελευθερώνεται και το έργο αποκτά νεύρο και ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι διάσημοι χαρακτήρες βιβλίων έμειναν αξέχαστοι γιατί ήταν ήρωες οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με τον συγγραφέα τους, είτε γιατί ήταν του αντιθέτου φύλου, είτε γιατί ήταν πολύ νεότεροι ή πρεσβύτεροί του. Για παράδειγμα, η Μόλυ Μπλουμ, στον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, ή ο μικρός Όλιβερ Τουίστ του Κάρολ Ντίκενς.
Βάλε λοιπόν ένα προσωπείο, υποδύσου έναν άλλο ή μιαν άλλη και γράψε. Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ελάχιστα ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσε του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια.