Μπήκε στο δωμάτιο με φόβο αλλά και δέος. Δύσκολα ξεχώριζε τι ένιωθε πιο πολύ από τα δυο. Πρώτη φορά θα τον έβλεπε. Έβρισκε πάντως  λίγο θάρρος από την Υδραίικη καταγωγή της μητέρας του. Ποιος ξέρει; Θα μπορούσαν να ήταν και συγγενείς. Ήξερε όμως καλά τον εαυτό του και τις ντροπές του και είχε κατάλληλα προετοιμαστεί. Έκανε την τελευταία εβδομάδα συνεχώς πρόβα τις ερωτήσεις. Προσπαθούσε μάλιστα να μαντέψει και τις απαντήσεις του Ναυάρχου, ώστε η επόμενη ερώτησή του να μη χαλάει το ρυθμό της κουβέντας. Ο ηλικιωμένος ήρωας καθόταν σε μια πολυθρόνα, ακριβώς απέναντι από την πόρτα. Ήταν προφανές ότι περνούσε πια τις περισσότερες ώρες κοιτώντας από το παράθυρο τη θάλασσα του Πειραιά. Είχε όμως γυρίσει το κάθισμά του προς τα μέσα, για να μην δει ο νεαρός επισκέπτης του την πλάτη του. Πλησίασε τον Ναύαρχο αργά, με πατήματα όσο το δυνατό πιο απαλά. Παρόλα αυτά, το ξύλινο δάπεδο έτριζε εκνευριστικά, χαλώντας του τη μαγεία αυτής της πρώτης συνάντησης.

«Έλα νεαρέ μου, μη φοβάσαι να περπατήσεις. Άστο να τρίξει όσο θέλει. Βλέπεις, οι νέοι μάστορες δεν έχουν το μεράκι των παλιών. Τα κάνουν όλα γρήγορα και στο πόδι».

Έσκυψε να τον χαιρετήσει με μια κίνηση σαν υπόκλιση. Το σταθερό σφίξιμο του χεριού και το χαμόγελο του Ναυάρχου του έδωσαν αναμφίβολα περισσότερο θάρρος.

«Σε φώναξα λοιπόν νεαρέ για να σου πω την ιστορία μου. Από τα λίγα που έχω διαβάσει από ιστορία, αυτό που με θυμώνει είναι οι φήμες και οι ανακρίβειες. Μου έχουν πει όλοι ότι είσαι καλός γραφιάς και τίμιος άνθρωπος. Να ξέρεις λοιπόν ότι τίμια θα σου μιλήσω και εγώ».

Είχε ρωτήσει από πριν τα πάντα για τον Μιαούλη. Ήξερε καλά, παρόλη τη μικρή του εμπειρία, πως όταν πας σε μια τέτοια περίπτωση απροετοίμαστος, και χρόνο χάνεις και στις λεπτομέρειες μπερδεύεσαι. Οι ερωτήσεις του ήταν λοιπόν σαφείς και ξεκάθαρες. Ο Ναύαρχος απαντούσε στο ίδιο μοτίβο. Θυμόταν ανθρώπους, τόπους, μάχες, ριψοκίνδυνα ταξίδια, εμπορικά ρίσκα με απίστευτες λεπτομέρειες. Μα πιο πολύ του έκανε εντύπωση πως θυμόταν τα συναισθήματα και τις εικόνες των ανθρώπων. Ζούσε τη ματιά του Νέλσωνα σαν να ήταν τώρα, τον τρόμο των τούρκων ναυτικών, την αγωνία των δικών του αντρών σαν να ήταν ο ίδιος αυτοί.

Σε δυο ώρες του είχε πει σχεδόν τα πάντα. Ήξερε όμως ότι από τις ερωτήσεις του κάτι έλλειπε. Δεν είχε άλλωστε σκοπό να φέρει το γέρο ήρωα σε δύσκολη θέση. Εξάλλου, σε ένα κράτος που η ηλικία του ήταν μονοψήφιο νούμερο, το περασμένα-ξεχασμένα ήταν εντελώς απαραίτητο. Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερη ευφυΐα για να το συνειδητοποιεί κανείς. Έτσι, για να τελειώσει την κουβέντα, θα άφηνε τον ήρωα να τελειώσει όπως ήθελε αυτός. Τον ρώτησε λοιπόν:

«Ναύαρχε, από όλα όσα έζησες, τι ευχαριστήθηκες περισσότερο; Ποια είναι η πιο μεγάλη σου στιγμή;»

«Περίμενα πως θα το ρώταγες πιο πριν. Αλλά δεν με απογοήτευσες. Ήξερα πως είσαι έξυπνος και ξέρεις πού ζούμε και πού βρισκόμαστε. Σου είπα όμως ότι θα είμαι τίμιος και ειλικρινής μαζί σου. Η πιο μεγάλη μου στιγμή ήταν που έκαψα στον Πόρο τη φρεγάτα “Ελλάς” και την κορβέτα “Ύδρα”. Καράβια Ελληνικά. Έκαψα και βύθισα τούρκικα, το ξέρεις καλά. Η έκσταση όμως όταν έκαιγα τα δικά μας δεν συγκρινόταν με τίποτα. Έβλεπα τις φλόγες να πάνε ψηλά και ανατρίχιαζα ολόκληρος. Μύριζα το καμένο ξύλο και έτρεμα από ένταση. Θυμήσου πώς είναι να κάνεις έρωτα με γυναίκα που την ποθείς χρόνια. Εκατό, ίσα με χίλιες φορές παραπάνω ήταν αυτή η ηδονή. Και αν είπα στον Τρικούπη πως μετάνιωσα, έτσι ήταν. Μετάνιωσα πικρά! Με ρώτησες όμως ποια ήταν η πιο μεγάλη μου στιγμή. Αυτή και δεν συγκρίνεται με καμία άλλη!»

*Ο Αχιλλέας Οικονόμου είναι ψυχίατρος