Πριν αρχίσεις να γράφεις ένα λογοτεχνικό κείμενο, πρέπει να έχεις συνείδηση ότι το γράψιμο δεν είναι «μια κάποια δουλειά» ή – ακόμα χειρότερα -, μια δουλειά που «πρέπει να γίνει». Η γραφή είναι μια εξαντλητική αλλά γοητευτική αρρώστια, και ο συγγραφέας είναι μοναχικό ζώο του οποίου η μοναξιά είναι ισόβια – Αυτή τη μοναξιά μάλιστα, πρέπει να μάθει την αγαπά.

Δεν πρέπει να σκέφτεσαι το χρήμα ή τη δόξα, και μην πέφτεις στην παγίδα της προσπάθειας να γράψεις μια ωραία ιστορία. Γίνε εσύ ο ίδιος/α η ιστορία σου. Ταυτίσου με κάθε ήρωά της, μίλησε με τα λόγια του, ζήσε τη ζωή του, πέθανε με τον θάνατό του. Γίνε ο εραστής και η ερωμένη, το ακατάστατο στρώμα κάτω απ’ τα κορμιά τους, το κουνούπι που περιμένει να τους πάρει ο ύπνος για να πιει το αίμα τους. Γίνε ο καπνός απ’ το τσιγάρο τους, η αγωνία και η γοητεία της κρυφής συνεύρεσης.

Ούτε η μεταθανάτια, ούτε η επίγεια δόξα. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου είναι η πρόσκαιρη αιωνιότητα που θα βιώσεις όταν γράφεις την ιστορία σου. Αυτή την ηδονή δεν θα μπορέσει να σου την πάρει κανένας αναγνώστης και κανένας κριτικός λογοτεχνίας.

«Το γράψιμο είναι σαν να ποντάρεις συνέχεια σε ένα κουτσό άλογο. Δεν το κάνεις για να κερδίσεις την κούρσα, αλλά γιατί σου αρέσει το όνομα του αλόγου», ομολογεί ο Χένρι Τσινάνσκι, ήρωας του Μπουκόφσκι στο «Barfly».