Ήταν ένας καλός άνθρωπος. Όλοι το λέγανε. Ζούσε μόνος του σε ένα μεγάλο σπίτι στην άκρη του χωριού. Η οικογένειά του είχε πεθάνει από την «επάρατο ασθένεια». Κάθε μέρα την ίδια ώρα άναβε κερί στην μνήμη τους, αλλά δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτούς.

Όλους τους βοηθούσε. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς να κουράζεται. Κάποιοι το εκμεταλλεύονταν: «Τάσο έλα εδώ», «Τάσο έλα εκεί», «Τάσο αυτό», «Τάσο εκείνο». Αλλά πάλι δεν έλεγε τίποτε. Πάλι χαμογελούσε. «Έχεις μεγάλη καρδιά», του έλεγε συχνά ο πατέρας μου, κι εγώ κοιτούσα γεμάτος απορία το στέρνο του και αναρωτιόμουν, πόσο μεγάλη είναι η καρδιά του, και πού χωράει. Έπειτα κοιτούσα και το δικό μου στέρνο και σκεφτόμουν ότι η δική μου καρδιά ήταν μικρή επειδή ήμουν ακόμη μικρός και ότι θα μεγαλώσει με τα χρόνια.

Μια μέρα αρρώστησε βαριά. «Η καρδιά του», είπε ο πατέρας, «δεν θα τη βγάλει μάλλον καθαρή». Εγώ πάλι σκεφτόμουν ότι μάλλον η καρδιά του μεγάλωσε τόσο πολύ που δεν χωρούσε πια στο στέρνο του και γι’ αυτό δεν άντεχε, έπρεπε να βγει.

Όλο το χωριό μαζεύτηκε να τον αποχαιρετήσει. Μαζί και εμείς. Ήταν όλοι μαζεμένοι στη σάλα. Μέσα στον κόσμο ξεγλίστρησα από το χέρι της μάνας μου και ανέβηκα τη σκάλα. Έφτασα έξω από το δωμάτιό του. Και τότε τον είδα. Στο κρεβάτι, ωχρός, μόλις που ανάσαινε. Ο γιατρός έπιανε τον σφυγμό του και κάτι μουρμούριζε, σαν να έλεγε κάποια προσευχή. «Πέθανε», είπε τελικά και η φωνή του έσπασε, κι ας συγχρωτίζονταν συχνά με τον θάνατο.

«Μόνο το σώμα πεθαίνει», έλεγε πάντα η μάνα μου. «Η καρδιά και η ψυχή δεν παύουν να ζουν». Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε.

Νόμισα ότι είδα την ψυχή να βγαίνει από το στόμα του, και από μια χαραμάδα του παραθύρου να βγαίνει και να χάνεται στο σκοτάδι. «Μα πώς μπορεί;», σκέφτηκα. «Πώς μπορεί μια τόσο μεγάλη καρδιά να χωρά από μια τόσο μικρή χαραμάδα;».