Ένα χρόνο από την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής συμμορίας Χ.Α.
Ένα χρόνο μετά τη λαοθάλασσα έξω από το Εφετείο.
Η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή.
Η βία και η τρομοκρατία της όμως είναι ακόμα εδώ.
Ένα χρόνο μετά, τα απομεινάρια του νεοναζισμού βγαίνουν ξανά από τις θλιβερές
και σκοτεινές τους τρύπες.
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες της έξαρσης πρωτοφανών ακροδεξιών
επιθέσεων από φασιστικές περιθωριακές ομάδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την
ώρα που η κυβέρνηση και η αστυνομία σιωπούν και τους χαϊδεύουν τα αυτιά.
Η καταδικασμένη εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, επικροτεί δημόσια
τις επιθέσεις αυτές, κάνοντας ξανά την εμφάνισή της στην δημόσια σφαίρα.
Στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, με την ανοχή της αστυνομίας, κουκουλοφόροι
νεοναζί επιτίθεντο για 3 ημέρες σε συγκεντρωμένους φοιτητές και μαθητές έξω
από το 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, οι οποίοι αντιδρούσαν στην παρουσία και
τις πρακτικές τους.
Με τις ευλογίες της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, φασιστικές ομάδες
του σχολείου σε συνεργασία με εξωσχολικά και περιθωριακά στοιχεία έχουν
μετατρέψει το ΕΠΑΛ σε πεδίο μάχης.
Ακολούθησαν τα τελευταία 24ωρα δολοφονικές επιθέσεις σε μέλη της ΚΝΕ στην
Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, την ώρα που πραγματοποιούσαν μοίρασμα
ανακοίνωσης με αντιφασιστικό περιεχόμενο, καθώς και σε μέλη τα ΚΕΕΡΦΑ στο
Νέο Ηράκλειο της Αθήνας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει ότι δεν καταλαβαίνει την έξαρση της ακροδεξιάς βίας,
και επενδύει για ακόμα μία φορά στην ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων,
δίνοντας άλλοθι στους φασίστες.
Χαρακτηριστικότερη είναι η δήλωση του Υφυπουργού Παιδείας Άγγελου Συρίγου,
ο οποίος ισχυρίστηκε προκλητικά ότι δεν είδε φασιστική βία μέσα από το ΕΠΑΛ
Σταυρούπολης, και οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών που χρησιμοποιούν το
δημόσιο σχολείο ως ορμητήριο, αλλά μόνο την «βία» των αντιφασιστικών
οργανώσεων που συγκεντρώθηκαν έξω από το σχολείο στην Σταυρούπολη.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση νομιμοποιεί τις φασιστική ρητορική και πρακτική στα
μάτια της κοινωνίας, δίνοντας υπουργικές θέσεις σε φασίστες.
Τα σχολεία και οι γειτονιές μας δεν είναι και δεν θα γίνουν ορμητήρια φασιστών.
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι ένας αγώνας καθημερινός και διαρκής που
οφείλουμε όλοι και όλες να δίνουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, τους χώρους εργασίας, αλλά και
παντού, αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, έναν κόσμο αξιοπρέπειας
και αλληλεγγύης ενάντια στο μίσος και το σκοτάδι.
