Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας

Δυστυχισμένο Κίεβο, πώς να σε παρηγορήσει κανείς, όταν η
μοίρα σου είναι προαποφασισμένη από άλλους.
Είναι ίδια με την μοίρα της περήφανης και υπέρλαμπρης
πρωτεύουσας των Αχαιμενιδών , Περσέπολης, την οποία ο
στρατηλάτης Αλέξανδρος την κατέκαψε και κατάσφαξε μέσα
σε μια νύχτα.

Είναι η ίδια μοίρα που επιφύλαξε η πολιτισμένη Αθήνα στην
μικρή αρχαία Δήλο.

Είναι ίδια με την μοίρα της σπουδαίας Καρχηδόνας, που η
κραταιά Ρώμη την ξεθεμελίωσε, μη αφήνοντας ζωντανό
άνθρωπο να περπατά στους δρόμους της

Γιατί έτσι θέλουν οι κατακτητές.

Πολιορκημένη Μαριούπολη, τι μήνυμα ελπίδας να σου στείλει
κανείς. Η ιστορία μίλησε για σένα, πριν από πολλά χρόνια και
αποφάσισε να έχεις την τύχη της Βασιλεύουσας
Κωνσταντινούπολης, κατά πως την όρισε ο Μωάμεθ ο
Πολιορκητής.

Είναι η ίδια τύχη που επιφύλαξαν οι σταυροφόροι στην
πανάρχαια Ιερουσαλήμ και είναι όμοια με αυτήν της
ανατολίτισσας Βαγδάτης που τα ερείπια που άφησαν πίσω οι
πεζοναύτες καπνίζουν ακόμα. Και δεν θέλω να φανταστώ πως
μπορεί να έχεις το τέλος που επιφύλαξε ο Ιμπραήμ στο
δυστυχισμένο Μεσολόγγι.

Γιατί έτσι θέλουν οι πολιορκητές.

Εγκλωβισμένο Χάρκοβο, αν θέλεις να δεις αυτό που μπορεί
να σε περιμένει, γύρισε την ιστορία πίσω και δες τι έγινε στο
Στάλινγκραντ από τους Αρίους, και ποια ήταν η εκδίκηση των
νικητών-κατακτητών. Η Δρέσδη ισοπεδώθηκε από τους
συμμαχικούς βομβαρδισμούς και στο Χιτλερικό Βερολίνο μετά
την πτώση του, δεν έμεινε τίποτα που να θυμίζει το
προηγούμενο μεγαλείο του.

Γιατί έτσι θέλουν πάντα οι νικητές.

Και δεν μπορώ να γνωρίζω ποια μπορεί να είναι η τύχη της
αρχόντισσας Οδησσού, με το ισχυρό αποτύπωμα της ιστορίας
στα κτήρια της. Όπου στους δρόμους της ακούγεται ακόμα η
γλώσσα του Ομήρου. Σφίγγεται η ψυχή στην πιθανότητα να
έχεις την τύχη μίας άλλης αρχόντισσας, της Σμύρνης.

Δυστυχισμένη Ουκρανία, οι πολεμοκάπηλοι και οι υποκριτές
σου επιφύλαξαν την τύχη της κοκκινοσκουφίτσας ,
σπρώχνοντάς σε στο στόμα του λύκου και σε εγκατέλειψαν με
πολλές ευχές και επαίνους.

Μα πως δεν πέρασε από το νου σου εκείνη η ρήση που λέει: «
Πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθος έκανες!».
Φαίνεται πως της Ιστορίας της αρέσει να περπατά ανάμεσα σε
πτώματα και στα αποκαΐδια των εισβολών. Όπως στο Ιράκ,
στην Κύπρο, την Τσεχοσλοβακίας την Λιβύη, στη Συρία το
Σαντιάγκο, το Αφγανιστάν, στον μακρινό Άγιο Δομίνικο.
Της αρέσει φαίνεται της Ιστορίας να καταγράφει στα κιτάπια
της, τους ξεκληρισμούς εθνών, λαών και πολιτισμών και να
τους θυμόμαστε σήμερα μόνο από τα υπολείμματά τους.
¨Όπως έγινε με τους Ίνκας, τους Μάγιας τους Μοϊκανούς στην
Αμερική και τους Αβοριγίνες στην μακρινή Αυστραλία,
παλαιότερα. Όπως έγινε και με τους Εβραίους και τους
Αρμένιους, πιο κοντά στο σήμερα.

Γιατί έτσι αποφάσισαν οι ιδεολόγοι των εθνοκαθάρσεων.

Και όλα αυτά να επαναλαμβάνονται μέσα στους αιώνες
μονότονα ,πάντα με τις ίδιες γελοίες δικαιολογίες των
επικυρίαρχων, των κατακτητών, των δυνατών, αλλά πάντα με
τους ίδιους υποχθόνιους λόγους και συμφέροντα.
Όταν διαβάζω την λέξη imperioum, στο νου μου έρχονται οι
λέξεις, σφαγή , θάνατος, φωτιά, τσεκούρι, ναπάλμ, κρουζ.

Ποιος το περίμενε πως τα έργα του homo sapiens σ’ αυτόν
τον αιώνα, θα τα ζήλευε και ο Αρης , ο θεός του πολέμου.
Δυστυχισμένη και αναλώσιμη Ουκρανία, και συ και τα παιδιά
σου!