Της Ελίνας Καρύμπακα*

Ήταν περίπου δύο ετών όταν η μεγαλύτερη αδερφή του την ώρα που έπαιζαν χαρούμενοι τον έσπρωξε για να πάει πιο γρήγορα. Σίγουρα πήγε πιο γρήγορα απλά όχι στην ευθεία, αλλά προς τα κάτω. Για την ακρίβεια στην μεταλλική ράγα της μπαλκονόπορτας κατευθείαν με το κεφάλι. Εκείνο το απόγευμα του χάρισε  τέσσερα ωραιότατα ράμματα ανάμεσα στα φρύδια και ένα σημάδι σε σχήμα κεραυνού.

Ήταν ένα αγόρι με πολλή ενέργεια, ζιζάνιο τον έλεγαν οι μεγάλοι. Ήδη από τον παιδικό σταθμό ένιωθε διαφορετικός και φτάνοντας στο δημοτικό οι δασκάλες παραπονιόντουσαν ότι δεν βάζει κώλο κάτω και πως δεν προσέχει ποτέ στο μάθημα. Ο ίδιος, πάλι, θεωρούσε πως αυτά που έλεγαν ήταν βαρετά, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος. Πίστευε πως οι άλλοι είχαν το πρόβλημα και απορούσε πώς οι συμμαθητές του κάθονταν τόσο ήσυχοι και άκουγαν τις βαρετές σαχλαμάρες της δασκάλας.

Για χρόνια σκεφτόταν πως αυτό το σημάδι ανάμεσα στα φρύδια έφταιγε που ένιωθε τόσο διαφορετικός. Δεν είχε δει κανέναν άλλο να έχει κάτι τέτοιο και αυτό ενίσχυε την θεωρία του . Εκείνο, όμως, που σχεδόν την επιβεβαίωσε ήταν όταν ήρθε στο χέρια του το βιβλίο του «Χάρι Πότερ». Ήταν σαν επιφοίτηση γι’ αυτόν. Τα είχε όλα. Σημάδι κεραυνού, φορούσε γυαλιά, και φυσικά η αίσθηση της διαφορετικότητας. «Είμαι μάγος. Αυτό εξηγεί τα πάντα» σκεφτόταν χαρούμενος. M’ αυτή την σκέψη, περίμενε με ανυπομονησία τα ενδέκατα γενέθλιά του για να λάβει το γράμμα του για το Χόγκουαρτς. Αντ’ αυτού όμως, του ήρθε η ανακοίνωση από την μαμά του πως θα πάνε σε μια ειδικό για να δούνε γιατί δεν τα πάει καλά στο σχολείο.

Αποκαρδιωμένος ακολούθησε τους γονείς του σ’ αυτή την ειδικό. Μετά από διάφορα τεστ ήρθε η ώρα της ετυμηγορίας. Αφού μίλησε ιδιαιτέρως με τους γονείς του, τον φώναξαν στο γραφείο. «Γιάννη»  του είπε, «τα τεστ που σου έκανα έδειξαν ότι είσαι δυσλεκτικός». Σιωπή δευτερολέπτων. «Δηλαδή δεν είμαι μάγος;» αποκρίθηκε απογοητευμένος ο Γιάννης. «Όχι, αλλά είσαι κάτι εξίσου συναρπαστικό» του είπε χαμογελώντας.

Το Αηδόνι

Της Ελίνας Καρύμπακα*

 Πριν ένα μήνα είχα βγει στο δάσος για κυνήγι και εκεί που περπατούσα είδα ένα αηδόνι στο έδαφος. Με λίγη προσπάθεια το έπιασα. Είχε χτυπημένη την φτερούγα του. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ το πήρα μαζί μου στο σπίτι. Του αγόρασα ένα μεγάλο κλουβί και του έβαλα μπόλικη τροφή και νερό. «Τώρα θα είναι προστατευμένο και χορτάτο για την υπόλοιπη ζωή του», σκέφτηκα «Πόσο τυχερό ήταν που βρέθηκα εγώ στον δρόμο του».

Όμως κι εγώ δεν έχω παράπονο. Με ανταμείβει κάθε μέρα με το τραγούδι του. Ποτέ δεν φανταζόμουν πόση γαλήνη μπορεί να προσφέρει το κελάηδημά του στην ψυχή μου.

Η τύχη, μας αντάμειψε και τους δυο.

∞

Άλλη μια μέρα αιχμαλωσίας. Μετράω περίπου τριάντα μέρες μέσα σ’ αυτή την φυλακή και απ’ όσο φαίνεται δεν βλέπω τρόπο διαφυγής. Ισόβια. Έτσι έχω ακούσει να το λένε οι άνθρωποι. Όσο θυμάμαι την μέρα που με έπιασε, μετανιώνω το κάθε λεπτό. Τι ήθελα να φάω αυτά τα σποράκια στο έδαφος. Πονούσε όμως η φτερούγα μου και δεν είχα δύναμη να πετάξω. Μία λάθος απόφαση και θα το πληρώνω μια ζωή. Πενθώ για το ταίρι μου που δε θα το ξαναδώ και για τα παιδιά που δε θα κάνω.

Κελάηδημα το λένε οι άνθρωποι, για μένα μοιρολόι.

 *Η Ελίνα Καρύμπακα είναι φιλόλογος