Ο αέρας ήταν ζεστός για Δεκέμβρη μήνα κι η θάλασσα μπουνάτσα, λάδι, που πάνω της καθρεφτίζονταν τα φώτα του λιμανιού της Μυτιλήνης. Εβλεπες μέσα της το δημαρχείο, τα καφέ της παραλίας, τα φώτα των τεράστιων πλωτών των ΜΚΟ με τις λογής-λογής γλώσσες των ναυτών να γίνονται μια Βαβέλ, ένα συνονθύλευμα με τα Μυτιληνιά, και τις ντοπιολαλιές των φοιτητών που χαριεντίζονταν και ερωτοτροπούσαν στην προκυμαία.

Μα πιο πολύ φεγγοβολούσε το καΐκι του Στρατή! Καταμεσής του λιμανιού, το στόλιζε για χρόνια τώρα σαν έφταναν Χριστούγεννα. Και κάθε φορά κάτι έβαζε παραπάνω να κάνει τη διαφορά και να κερδίσει τα συγχαρητήρια των ναυτικών αλλά και τον τίτλο τιμής που του απένειμε ο πρώτος πολίτης του νησιού.

Είχε δυο μεγάλα άρμπουρα και ήταν μεγάλο καμάρι για τον ταρσανά του Πλωμαρίου, ξακουστός σε όλο το Αιγαίο για τα καλά σκαριά του. Στο μεγαλύτερο κατάρτι είχε πάνω έναν σταυρό κι από κάτω μια μικρή σημαία με τον δικέφαλο! Από κει ξεκινούσε και κρεμούσε τα λαμπιόνια κι όπως αντίκριζε σκαρφαλωμένος το λιμάνι, γέμιζε ο αέρας το στήθος του από περηφάνια.

Αυτός, αποβραδίς έπιανε το παγκάκι μπροστά από το δημαρχείο και το καμάρωνε, όπως κι απόψε, παραμονή της γέννησης. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά, περιμένοντας τους μεταμεσονύκτιους θαμώνες.

Η μοναξιά δεν τον πείραζε, μόνο που απόψε δεν ήταν μόνος.

«Sir, please take me across, she is my mother». Δίπλα του δυο μικρά κλαμένα μάτια σε ένα όμορφο μελαμψό προσωπάκι κι ένα τρεμάμενο κορμάκι ντυμένο μέσα στο χειμώνα με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι.

Η μάνα της ξέμεινε στο Αϊβαλή δεν είχε άλλους παράδες για τους δουλεμπόρους. Έστειλε τη Νουρ στην Ελλάδα με έναν θειό της που τον μάζεψαν οι αστυνομικοί για τον Περαία.

Έβγαλε το μπουφάν, σκέπασε τη μικρή Νουρ που χώθηκε στην αγκαλιά του ώσπου την πήρε ο ύπνος.

Χριστούγεννα η πόλη ξύπνησε νωχελικά με τον δήμαρχο μάταια να αναζητά το καΐκι του Στρατή για να το βραβεύσει…