Πτελέα ή φτελιάς είναι σίγουρα το ίδιο γυναικείο πρόσωπο. Είναι η ίδια η ψηλή υποψήφια νύφη, η κατά τη φαντασία της Αμαδρυάδα, που στα δέντρα τα πανύψηλα, όταν πλησίαζε, καλημέριζε τις Ναϊάδες στη πηγή. Η πηγή ήταν γεμάτη από πατημασιές διψασμένων βοδιών και από τα επικαθήμενα διπλά νύχια των προβάτων, καθώς στριμώχνονταν πλευρακοντιζόμενα για νερό, άνθρωποι και ζώα μαζί. Την παρουσία της Πτελέας αντιλαμβανόταν πρώτα τα σκυλιά στο μαντρί της, κουνούσαν την ουρά και μετέπειτα γάβγιζαν έντονα και παρέτρεχαν να τη συναντήσουν. Αυτή άπλωνε τα μακριά της χέρια, κοντόκανα και μονοκόμματα σαν φτερούγες μακριές και τα αγκάλιαζε. Δεν μπορούσε να σκύψει από το ύψος – αυτό ήταν η γυναικεία δύναμή της και η αδυναμία της. Πού να βρει αρραβωνιαστικό στη φτωχή, κακοτράχαλη γη με λόφους, κέδρους κοντινούς και πανύψηλες δρυς, που οι άνδρες ήταν κοντοί και στρογγυλοί;
Καθώς τη βλέπαμε έτσι ψηλή, τη μεγάλωνε και η παιδική μας φαντασία. Να, μόλις έφευγε από την πηγή για την καλύβα της, μετρούσαμε την πατούσα της και τη συγκρίναμε με το δικό μας γυμνό πόδι! Ίσαμε δυο και τρεις πατημασιές το υπολογίζαμε. Τρέχαμε στη μάνα και το λέγαμε. Και η μάνα μπέρδευε εσκεμμένα το όνομά της, αντί Πτελέα, την έλεγε “Φτελιάς”, έτσι που ήταν ψηλή και μονοκόμματη και μια και δεν γνώριζε και τα ονόματα τα μυθολογικά! Που να βρει λοιπόν αρραβωνιαστικό, η Φτελιάς, όπως όλες οι κοπέλες του χωριού;
Μια μέρα κάθισε στη πηγή, πριν την καλύβα του μαντριού του πατέρα της, και αναλογιζόταν τη μοναξιά της. Σαν τα ψηλά τα δέντρα, της φαινόταν. Έφταιγε το ύψος που δεν έβρισκε άντρα, έφταιγε το κακό το ριζικό του πατέρα της, έφταιγε η φαντασία του δάσους; Δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά την έπιασε το παράπονο.
Εκείνη τη στιγμή άκουσε το κλάμα και το λυγμό της ο Ντιντής, ο καμπούρης, την είδε τη λυπήθηκε, έβγαλε τη φλογέρα την αυτοσχέδια από σωλήνα παλιού όπλου της εποχής του εμφυλίου και τραγούδησε:
«Μάνα μου σε όλα τα βουνά, η χάρη του Θεού κατοικά, μόνο η μοίρα για μένα μούτρωσε, και την καμπούρα, μου την φύτρωσε».
«Γιόκα μου, καλέ μου γιε, μη θρηνείς ανωφέλητα, το γδικιμιό της μοίρας απαραίτητα, εσύ την καμπούρα την έχεις φανερή, ενώ οι άλλοι την έχουνε κρυφή, και το βάρος αυτό στην πλάτη μου κουβαλώ, σε όσες μέρες και νύχτες κι αν γροικώ!»
«Μάνα, γλυκιά μου, μάνα τώρα που την καμπούρα κουβαλώ, δε με θέλει η κοπέλα π΄ αγαπώ!».
Και ο ήχος έγινε δίπτυχος αρχικά και στη συνέχεια τρίπτυχος. Αρχικά δίπτυχος… Άκουσε η Δρυάς το τραγούδι της φλογέρας, μαγεύτηκε από την θρηνωδία και τη συναφή τη μελωδία, δυνάμωσε η πεθυμιά της για συντροφιά, και με περισσή κορμοστασιά, τίναξε τη φυλλωσιά, δοκίμασε την ευτυχία, στων Νυμφών την παραγγελία. Και με την πνοή του ανέμου στράφηκε προς την πηγή, αναζητών του έρωτος την επιβολή, και με τρεις δρασκελιές πλησίασε τον Καμπούρη, είδε πως είχε ωραία μάτια στην άσχημη τη μούρη, και έσκυψε να τον δει και αναπάντεχα του έδωσε ένα φιλί…

*Ο Άρης Μυλωνάς είναι φιλόλογος, Διευθυντής στο 6ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων.