Κατά τη φράση “Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!”, ψιθυρίζουμε μεταξύ μας και το “Είναι πολλά τα χρόνια, αδέλφια!”. Τα χρόνια που λες και πέσαμε σε μια πελώρια μαύρη τρύπα και σταμάτησε ο χρόνος.

Κοντεύουμε δεκατρία χρόνια που έχουμε παγώσει και φοβόμαστε πως οι χειρότερες μέρες μας δεν έχουν ακόμη ξημερώσει, ενώ κάποια στόματα μας λένε με δήθεν περίλυπο ύφος ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι πιο ζόρικος, ακόμη και από εκείνους τους χειμώνες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Πάλι ο χρόνος σταματά και ο κόμπος από το στομάχι ανεβαίνει στον λαιμό και αντίστροφα. Και μετά τι; Και να ελπίσουμε σε τι και σε ποιον; Πώς θα γίνει να βγούμε από το σκοτάδι;

Ακόμη και στην επταετία της χούντας, πλανιόταν η ελπίδα, έστω και αχνά στον ορίζοντα, ελπίδα που σε άφηνε να κάνεις όνειρα και σχέδια και να καθορίζεις τη ζωή σου, αφού κάποια στιγμή όλα θα περάσουν, έλεγες! Τώρα όμως είναι όλα διαφορετικά, λες και πατάμε σε συνεχείς λακκούβες και κάθε μέρα είναι ένα καινούριο σοκ, ενώ κάθε νύχτα δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Και παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα του σκότους που περάσαμε, πάλι δεν είμαστε έτοιμοι για τα απανωτά σοκ και δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλη αυτή την αβεβαιότητα και το ανύπαρκτο δεδομένο στη ροή της μικρής καθημερινότητάς μας. Δεν έχουμε ατελείωτες αντοχές και δυνάμεις και δεν υπάρχει πλέον η ρουτίνα που μας έδινε ασφάλεια.

Τώρα ζούμε ανώμαλες καταστάσεις, σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα, με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και η ζωή έγινε δυσβάστακτη. Κοιτάζεις και βλέπεις τον φόβο στα μάτια των φίλων σου, των συναδέλφων, των γονιών σου: Για έναν επικείμενο πόλεμο με την γείτονα. Για οικονομικούς εφιάλτες και ενεργειακή φτώχεια. Για νέο θανατηφόρο υπεριό ή κάποια μετάλλαξή του. Βλέπεις στα βλέμματα και την αηδία για παιδοβιασμούς, για βιασμούς, για βασανισμούς και δολοφονίες, για καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αναστολή της ζωής…Κάπου εκεί πιάνεις το κεφάλι σου, κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια και θέλεις να εξαφανιστείς από έναν κόσμο που το φρικτό παρουσιάζεται από δικαιολογημένο και ανεκτό έως και αναγκαίο ίσως και καλό εν τέλει.

Δεν είμαστε όμως όλοι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, δεν έχουμε όλοι τη σήψη στο DNA μας, δεν είμαστε όλοι διαταραγμένα μυαλά, απατεώνες και καταχραστές και δε ζήσαμε όλοι σε νοσηρό περιβάλλον. Είμαστε και εμείς που δε ζούμε σε βάρος των άλλων, δε βάζουμε το δάχτυλο στο στόμα, κι ας έχει μέλι, δεν παίζουμε βρώμικα πίσω από τις πλάτες των άλλων και έχουμε την αλληλεγγύη και την καλοσύνη ως τελευταία καταφύγια, μήπως και μπορέσει να μείνει κάτι όρθιο, μήπως και η σαπίλα δε μας πνίξει όλους τελικά.

Και ανατρέχουμε στις άμυνές μας, στην Παιδεία μας, στις αρχές μας, στις συμβουλές από τους αγνούς παππούδες μας, από ανθρώπους της γειτονιάς και από καλούς δασκάλους που είχαμε. Ανατρέχουμε στους φίλους μας, που με τα χρόνια παίρνουν προαγωγή και αναβαθμίζονται σε οικογένεια. Και στην αγάπη, στον έρωτα και στη δημιουργία. Αλλιώς, αν δεν αντισταθούμε, είμαστε κιόλας χαμένοι.

Τώρα μπορεί να αντιτάξει κάποιος ότι είμαστε η μειοψηφία. Μπορεί, όμως εδώ δε χωράει μεζούρα και η δυναμική μετριέται με ψυχή και τσαγανό. Και από όσο έχει φανεί στην ιστορία, η γαλαρία ήταν πάντα αυτή που έδινε τον ρυθμό, τα συνθήματα και άλλαζε την πραγματικότητα και στις φαινομενικά ακλόνητες σταθερές.

Η γαλαρία είναι εκείνα τα υπέροχα αθόρυβα πλάσματα, που δε σου γεμίζουν εξ αρχής το μάτι, είναι πάντα ευγενικά, ήπια και αξιοπρεπή. Εκείνοι που ενίοτε κάποιοι τους λυπούνται , τους ειρωνεύονται ίσως και να τους λοιδορούν. Όσο όμως διάστημα τα κοράκια δρουν ανεξέλεγκτα χωρίς αιδώ, χωρίς συναισθήματα, ηθική και φρένο, τα ασήμαντα πλασματάκια της ιστορίας, χαλυβδώνονται και αποκτούν τα κότσια για αντίσταση και δράση.

Δεν προέρχονται ούτε από μεγάλα τζάκια, ούτε από ακριβοπληρωμένα σχολεία, ούτε και είχαν καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, δεν χρωστούν σε κανέναν, δεν αδικούν κανέναν και πιστεύουν μόνο στη δύναμη του ανθρώπου και της αλληλεγγύης. Είναι “τα ανύπαρκτα ανθρωπάκια” που θα αλλάξουν την ιστορία.

Τα υπέροχα αυτά πλάσματα δε σκοπεύουν να αφήσουν κανέναν να παίξει με τα χαμόγελα των παιδιών και των ηλικιωμένων τους. Γιατί δεν τους δε χαρίστηκε τίποτα και έβαλαν πλάτη για όλα. Η γαλαρία πίστεψε με όλη της την ψυχή στα θαύματα και ονειρεύτηκε ότι όλα μπορούν να ανατραπούν. Αγάπησε με πάθος τα παραμύθια, αλλά δεν παραμυθιάστηκε και δεν περίμενε να έρθει η αλλαγή από τον ουρανό μαζί με κάποιο πεφταστέρι.

Η γαλαρία είναι πεισματάρα και ξεροκέφαλη, πιστεύει στην ανθρωπιά και στη Δημοκρατία, ξέρει να τολμά, να παλεύει και ρισκάρει για το δίκιο των αδύναμων, διαθέτει λαϊκό ένστικτο και για το δίκιο της θα μπορούσε να στείλει τον Θεό στον Ψυχίατρο, γιατί γνωρίζει καλά πως οποιαδήποτε άλλη ατραπός οδηγεί σε μονοπάτια που δεν τα βλέπει το φως του ήλιου, με πολύ κρύο και μοναξιά.

Και το θέμα είναι με ποιον θα κάνει παρέα εκεί κανείς!