Παρόλο που δεν είναι εξαιρετικά κομψό να χρησιμοποιείται η στήλη μιας εφημερίδας για εκφραστεί η κομματική και ιδεολογική συνείδηση, ωστόσο οποιαδήποτε άλλη μορφή κειμένου θα έδειχνε στάση αυτοπροσδιορισμού, όταν μόνο ανάγκη γι’ αυτή δεν υπάρχει, παρά μόνο μια σύντομη πολιτική ανασκόπηση της τελευταίων χρόνων.
Αφορμή βεβαίως στέκεται η διακήρυξη του νέου κόμματος, είκοσι ημέρες πριν τις εκλογές, από τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Γεώργιο Παπανδρέου. Δεν θα εισέλθω στη λογική της κρίσης και της ανάλυσης των κινήσεων του πρώην πρωθυπουργού τη δεδομένη στιγμή. Η σοβαρότητα της κατάστασης επιβάλει άλλες προτεραιότητες. Εύχομαι στους πρώην συντρόφους μου που θα ακολουθήσουν τον κ. Παπανδρέου, συνειδησιακή πλήρωση και ιδεολογική εξύψωση και όχι απλώς θυμική ιδεοληψία, με την μία και μοναδική επισήμανση ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει ανάγκη από συνθέσεις και παραγωγή πολιτικής. Όλα τα άλλα θα τα κρίνει η ιστορία.
Το ΠΑΣΟΚ από το 2010 μέχρι και σήμερα ανέλαβε την μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη που έχει αναλάβει ποτέ ευρωπαϊκό κόμμα στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Είναι αλήθεια πως οι χαλαρές και αλόγιστες οικονομικές πολιτικές που αναλήφθηκαν από τη μεταπολίτευση και έπειτα, συσσωρευμένες και αδιέξοδες, περιήλθαν στα χέρια του Παπανδρέου το 2009, όταν ο Καραμανλής βρήκε έξοδο διαφυγής στις εκλογές εκείνου του έτους. Ελάχιστοι βέβαια θυμούνται την οικονομική πολιτική που ακολουθήθηκε κατά την διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης από τη Ν.Δ. και είχε ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό του ελληνικού χρέους. Έξυπνα κινούμενος ο κ. Καραμανλής, αποσύρθηκε από το προσκήνιο, καθαγιάστηκε και πλέον αποτελεί τη χρυσή εφεδρεία για την δεξιά παράταξη.
Ακολούθησε έπειτα η σχεδόν μονόδρομη απόφαση για ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, η βίαιη ανατροπή της οικονομικής τάξης, το σπάσιμο της οικονομικής φούσκας σε πολλούς παραγωγικούς τομείς με όλα τα συνεπακόλουθα, το κίνημα των εκατοντάδων χιλιάδων αγανακτισμένων στην διάρκεια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, η διεύρυνση της εκλογικής βάσης του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και τα «Ζάππεια» του Σαμαρά που κράτησαν μέχρι την απόλυτη κυβίστησή του όταν ανέλαβε την εξουσία μετά την άκαιρη και αποτυχημένη προσπάθεια του Παπανδρέου για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος και την ολιγόμηνη κυβέρνηση Παπαδήμου.
Το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου 2012 μετρούσε πλέον τις πληγές του, αποδυναμωμένο και πολλαπλώς τραυματισμένο παίρνοντας το μικρότερο ποσοστό στην ιστορία του κοντά στο 12%. Κλήθηκε πάλι από τις ιστορικές περιστάσεις, κυβερνησιμότητα της χώρας, να βάλει «πλάτη» έχοντας χάσει περισσότερο από το 70% των ψηφοφόρων του και να συγκυβερνήσει με την Ν.Δ. Πολλοί χαρακτήρισαν βουλιμική την στάση του κόμματος, ο Βενιζέλος χαρακτηρίστηκε εξουσιολάγνος και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ καιροσκοπικά.
Η αλήθεια είναι ότι όποιος και να ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τότε, διότι η ευθύνη είναι πέρα από τα πρόσωπα και έχει τη θέση της πολιτικής παρακαταθήκης , την ίδια στάση θα κρατούσε και αυτό ονομάζεται πολιτική συνέπεια, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η διαχείριση της φτώχειας και της κρίσης, σε φθείρει, σε αποδυναμώνει σε συρρικνώνει και δίνεται γενικότερα η αίσθηση των ανάδρομων αντανακλαστικών.
Είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Βενιζέλος δεν αποτελεί τον πλέον δημοφιλή πολιτικό αρχηγό. Τουναντίον μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι από τους πλέον μη επικοινωνιακούς πολιτικούς και φέρνει και αυτός μεγάλη ευθύνη για το κομματικό ξεχείλωμα. Στη πορεία αυτή βοήθησε ο μονοδιάστατος χαρακτήρας του Βενιζέλου ο οποίος έβαλε το κόμμα σε αδράνεια λειτουργώντας μονολιθικά πάνω από τα όργανα και πέρα από αυτά, ακολουθώντας μια πολιτική που θεωρήθηκε από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ως μετατόπιση του Κινήματος από την Κεντροαριστερά στην Κεντροδεξιά ελέω σύμπλευσης με την Ν.Δ. στην κυβέρνηση. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσπάθειά του για την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας δεδομένων των συνθηκών.
Το ΠΑΣΟΚ έχει χρέος να παλέψει για την επιβίωσή του και αυτό θα γίνει όταν τα στελέχη του και τα μέλη του, τιμίως και ενσυνειδήτως, θα δώσουν τον αγώνα τους για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κινήματος ενώ εγκαίρως απαιτείται η κομματική αναδιοργάνωση μέσα από ένα μεγάλο ανοικτό συνέδριο όπου θα τεθούν οι βάσεις διαλόγου για την κεντροαριστερή ανασύσταση του.
Κωνσταντίνος Αντ. Κρεμμύδας
