Η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια σε συνδυασμό με την ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας αύξησαν το αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες.

Η ενεργειακή κρίση στη χώρα μας  ως απόρροια  των συνεπειών του πολέμου στην Ουκρανία και η αύξηση των τιμών στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο και στο ρεύμα  ανέτρεψε τον οικογενειακό προγραμματισμό των Ελλήνων αλλά και την άποψη ότι τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον δεδομένο. Ξαφνικά οι Έλληνες πολίτες ήρθαν αντιμέτωποι με αλλεπάλληλες αυξήσεις στην τιμή της βενζίνης, του φυσικού αερίου αλλά και συνεχόμενες ανατιμήσεις στους λογαριασμούς ρεύματος και συνεπώς με αύξηση των οικονομικών τους υποχρεώσεων και κατ’ επέκταση με καθημερινές στερήσεις για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τις συνέπειες της ακρίβειας στη χώρα. Και σα να μην έφταναν ολ΄ αυτά έχουμε και την έκθεση του ΟΟΣΑ που προτείνει τη μείωση του αφορολόγητου, τον περιορισμό των φοροαπαλλαγών στους συνταξιούχους και τον περιορισμό ή την κατάργηση των χαμηλών συντελεστών ΦΠΑ. Να θυμίσω ό,τι προηγήθηκε μια δύσκολη  οικονομική προσαρμογή τα χρόνια των μνημονίων καθώς περιλάμβανε δυσβάσταχτους όρους που προέβλεπαν τα μνημόνια και την εφαρμογή αυτών των όρων στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Περάσαμε δύσκολα με πολλές στερήσεις και μετά τον Αύγουστο του 2018  αφήσαμε πίσω μας τα μνημόνια και χαράξαμε μια νέα πορεία την οποία τάραξε κοινωνικά και οικονομικά η πανδημία. Πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που ήταν το μεγάλο πλήγμα της πανδημίας η κοινωνία μας ήρθε αντιμέτωπη με τη διαχείριση της στην καθημερινότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στη δυστυχία των οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους προστέθηκαν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων λόγω του δυσβάσταχτου κόστους αγοράς πρώτων υλών και της υψηλής φορολόγησης, η μείωση του εισοδήματος στον ιδιωτικό τομέα, η αύξηση των ανέργων, αλλά και η αύξηση του δείκτη των ανθρώπων που ζουν στα όρια της φτώχειας. Οι δείκτες της πραγματικής ανεργίας  είναι αμείλικτοι καθώς γνωρίζουμε όλοι μας ότι εκτός από τη δηλωμένη ανεργία υπάρχει και η αδήλωτη αλλά και η μερική απασχόληση που είναι η νέα μορφή εργασιακών σχέσεων την τελευταία δεκαετία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην αδυναμία του μέσου όρου των οικογενειών να ανταπεξέλθουν οικονομικά, ως απόρροια της ακρίβειας και του στεγαστικού προβλήματος, πρέπει να προστεθεί και η έλλειψη σχεδιασμού του κράτους τα προηγούμενα χρόνια για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος ,της ενίσχυσης των νέων ζευγαριών αλλά και της αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων. Αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή δεν είναι επιπλέον φόρους καθώς η φοροδοτική δυνατότητα των Ελληνίδων και των Ελλήνων έχει εξαντληθεί και για να πληρώσει κανείς τους φόρους πρέπει να μπορεί δηλαδή να έχει εξασφαλίσει τα βιοποριστικά του έξοδα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η έναρξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα προσαρμόσουν τους μισθούς τιμαριθμικά και θα τους προσαρμόσουν στην μεταμνημονιακή εποχή. Έτσι λοιπόν θα μειωθεί το αίσθημα ανασφάλειας που σήμερα έχει αυξηθεί γιατί οι προοπτικές για τη νέα γενιά σε σχέση με την εργασιακή τους αποκατάσταση δεν είναι κατ’ ανάγκη ευοίωνες τόσο σε σχέση με την εύρεση εργασίας όσο και με τον κατώτατο μισθό. Η χώρα χρειάζεται κατεπειγόντως ένα νέο  μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο θα πρέπει να μπουν οι άμεσες προτεραιότητες για την επόμενη μέρα. Αυτές πρέπει να περιλαμβάνουν σε πρώτη φάση συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, ρυθμίσεις χρεών για όλους τους ευάλωτους πολίτες κι ένα κράτος που θα δείχνει την ευαισθησία του στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Η εφαρμογή πολιτικών που «στραγγαλίζουν» οικονομικά τους πολίτες με στόχο την αύξηση των εσόδων του κράτους δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να έχουν αποτέλεσμα σε μια κοινωνία που είναι ήδη λαβωμένη από μια πολυετή οικονομική κρίση και μια πανδημία που έχει νωπές ακόμα τις αναμνήσεις για τις συνέπειες που άφησε πίσω… Απέναντι στους αριθμούς βρίσκεται πάντοτε ο άνθρωπος και η αξιοπρεπής διαβίωσή του και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από τα έσοδα του κράτους και την όποια αριθμητική λογική. Γι’ αυτό χρειάζεται κατεπειγόντως η χάραξη μιας άλλης πολιτικής  που θα δώσει διέξοδο στα λαϊκά στρώματα, στους ανθρώπους του μόχθου που τόσο ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται από την οικονομική κρίση και την πανδημία τα τελευταία χρόνια.

Τσιάκαλος Γεώργιος