Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) κήρυξε το ξέσπασμα της COVID-19 ως πανδημία και από τότε, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ρωτούν το ίδιο πράγμα: πότε θα τελειώσει;
Μπορεί αυτό να φαίνεται σαν μια απλή ερώτηση, αλλά η ιστορική ανάλυση δείχνει ότι το «τέλος» μιας ασθένειας σπάνια βιώνεται από κοινού από όλους τους πάσχοντες.
Για ορισμένους, η απειλή έχει τελειώσει γρήγορα και αναμένεται με ανυπομονησία η επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλά για άλλους, η συνεχιζόμενη απειλή από τη μόλυνση – καθώς και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της νόσου στην υγεία, τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις – καθιστούν πρόωρες τις επίσημες ανακοινώσεις για το τέλος. Αυτό θα μπορούσε, για παράδειγμα, να περιλαμβάνει ανοσοκατεσταλμένους ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους παραμένουν ευάλωτοι στην COVID-19 παρά το γεγονός ότι έχουν εμβολιαστεί.
Ο προσδιορισμός του πότε έχει τελειώσει μια επιδημία ασθένειας είναι ακόμη δύσκολος για τους παγκόσμιους οργανισμούς υγείας. Το ξέσπασμα του Έμπολα που ξεκίνησε το 2018 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό κηρύχθηκε λήξας από τον ΠΟΥ το 2020, αλλά στη συνέχεια ξέσπασε ξανά. Αυτή η αναβίωση στη συνέχεια κηρύχθηκε εκ νέου ότι τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2021.
Στην Αγγλία, η κυβέρνηση Τζόνσον αποφάσισε πρόσφατα να άρει όλους τους εναπομείναντες νομικούς περιορισμούς για την COVID-19. Αλλά αυτή η ώθηση προς τη «ζωή» με τον ιό σημαίνει ότι η πανδημία της Αγγλίας έχει τελειώσει; Και αν όχι, ποιος πρέπει να αποφασίσει πότε είναι;
Τις 24 ώρες μετά την ανακοίνωση για τον τερματισμό των περιορισμών για την COVID-19, πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο μια έρευνα για να διερευνηθεί εάν οι άνθρωποι στην Αγγλία πίστευαν ότι η πανδημία είχε τελειώσει. Εξετάστηκε επίσης εάν πίστευαν ότι ήταν θεμιτό να τερματιστούν όλοι οι περιορισμοί για την COVID-19 σε αυτή τη χρονική στιγμή και ποιοι πίστευαν ότι θα έπρεπε να είναι σε θέση να αποφασίσουν πότε θα τελειώσει η πανδημία.
Συνολικά, ερευνήθηκαν λίγο περισσότερα από 1.300 άτομα μεταξύ διαφόρων ηλικιών ώστε να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εικόνα για το πώς μπορεί να διαφέρουν οι απόψεις μεταξύ του κοινού.
Από τα άτομα που ρωτήθηκαν, το 57% διαφώνησε ότι η άρση των περιορισμών για την COVID-19 υποδηλώνει το τέλος της πανδημίας. Στην πραγματικότητα, μόνο το 28% συμφώνησε ότι το τέλος των περιορισμών σηματοδότησε το τέλος της πανδημίας. Για τους περισσότερους ανθρώπους που συμμετείχαν στην έρευνα, το τέλος της πανδημίας ήταν κάπου στο μέλλον.
Ρωτήθηκαν επίσης άνθρωποι εάν πιστεύουν ότι ήταν θεμιτό να τερματιστούν οι περιορισμοί για την COVID-19. Γενικά, η αντιληπτή νομιμότητα του τερματισμού των περιορισμών ήταν χαμηλή. Και ενώ περίπου το 40% των ανθρώπων συμφώνησε ότι ήταν ρεαλιστικό να τερματιστούν οι περιορισμοί τον Φεβρουάριο, λιγότερο από το 25% συμφώνησαν ότι ήταν το ηθικό πράγμα που έπρεπε να γίνει.
Όταν εξετάστηκε τι επηρέασε τις πεποιθήσεις των ανθρώπων, διαπιστώθηκε ότι, γενικά, οι άνθρωποι ήταν πιο πιθανό να πιστεύουν ότι η πανδημία είχε τελειώσει και ότι ήταν θεμιτό να τερματιστούν όλοι οι περιορισμοί εάν πίστευαν ότι οι απειλές για τη σωματική και ψυχική υγεία της COVID-19 ήταν Το παρελθόν. Επιπλέον, όσοι ένιωθαν ότι η κρίση είχε τελειώσει ήταν γενικά νεότεροι και άντρες. Πολλοί με αυτήν την πεποίθηση θεώρησαν επίσης ότι η κρίση είχε διαρκέσει περισσότερο από δύο χρόνια και δήλωσαν ότι συχνά δεν είχαν συμμορφωθεί με τους περιορισμούς.
Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι ορισμένοι άλλοι παράγοντες που εξετάστηκαν, δεν φάνηκε να σχετίζονται με τις πεποιθήσεις των ανθρώπων σχετικά με τη νομιμότητα του τερματισμού των περιορισμών. Για παράδειγμα, δεν βρέθηκε σύνδεση μεταξύ των σκέψεων των ανθρώπων σχετικά με την άρση των περιορισμών και των ανησυχιών τους σχετικά με τις κοινωνικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές και εργασιακές συνέπειες της COVID-19 , ή τη δέσμευσή τους στο πρόγραμμα εμβολιασμού ή εάν έχουν στενό συγγενή πεθαίνουν από την COVID-19.
Οι μισοί από τους συμμετέχοντες πίστευαν ότι οι επιστήμονες πρέπει να είναι αυτοί που αποφασίζουν πότε θα τελειώσει η πανδημία. Αντίθετα, λιγότερο από το 5% πίστευε ότι η κυβέρνηση έπρεπε να αποφασίσει. Η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει φαίνεται επίσης να πέφτει. Όταν ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να σκεφτούν πώς θα είχαν απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση πριν από 18 μήνες, πάνω από το 10% είπε ότι θα έλεγε τότε ότι η κυβέρνηση έπρεπε να λάβει την απόφαση.
Οι πεποιθήσεις σχετικά με το ποιος θα έπρεπε να τερματίσει την πανδημία διέφεραν μεταξύ ομάδων ανθρώπων. Οι άντρες ήταν πιο πιθανό από τις γυναίκες να πιστέψουν ότι η απόφαση θα έπρεπε να εναπόκειται στην κυβέρνηση. Τα μη εμβολιασμένα άτομα ήταν πιο πιθανό να πιστεύουν ότι θα έπρεπε να γίνει δημόσια ψηφοφορία για να αποφασιστεί. Και ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο εμβολιασμός συνδέθηκε με μια μεγαλύτερη πεποίθηση ότι αυτή η απόφαση θα έπρεπε να ληφθεί από τους επιστήμονες.
Παρά τη μακροχρόνια επιθυμία να τελειώσει η πανδημία, τα ευρήματα της έρευνας, υποδηλώνουν ότι πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι δεν έχει τελειώσει και ότι το κοινό μπορεί να διαφωνήσει σχετικά με το αν η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό το κάλεσμα. Καθώς τελειώνουν οι περιορισμοί του Ηνωμένου Βασιλείου, υπάρχει η πιθανότητα να διευρυνθεί η ανισότητα, καθώς ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορούν να επιστρέψουν στην «κανονικότητα», ενώ άλλοι πιστεύουν ότι το τελικό σημείο της πανδημίας βρίσκεται ακόμα στο μέλλον. Μία από τις νεότερες προκλήσεις που θέτει η πανδημία, επομένως, είναι ο τρόπος με τον οποίο συμφιλιώνουμε αυτές τις διαφορές καθώς η χώρα βγαίνει από την πανδημία.
huffingtonpost.gr
