Καθώς πορευόμαστε, εν μέσω οξύτατων πολιτικών συγκρούσεων προς τις επόμενες
κρίσιμες Εκλογές, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι όποτε κι αν γίνουν, οι προτάσεις
διακυβέρνησης αντικειμενικά είναι δύο : αυτοδύναμη νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση
της ΝΔ ή συμμαχική εναλλακτική διακυβέρνηση από τις αριστερές, σοσιαλιστικές,
σοσιαλδημοκρατικές, οικολογικές, προοδευτικές δυνάμεις. Το ΚΙΝΑΛΛ- ΠΑΣΟΚ τη
πρότασή του την ονομάζει σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
προοδευτική διακυβέρνηση. Το ΜΕΡΑ 25 καταλήγει όπως φαίνεται σε μια
ενδιαφέρουσα παρέμβαση που θέτει σε προτεραιότητα για τη στάση του τα μεγάλα
ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο των δημόσιων αγαθών.

Προφανώς οι διαφορετικές προσεγγίσεις αφορούν το συγκεκριμένο κυβερνητικό
πρόγραμμα που θα κατατεθεί. Αν το ΚΙΝΑΛΛ-ΠΑΣΟΚ εννοεί ότι στη πρότασή του για
την επόμενη Κυβέρνηση της χώρας περιλαμβάνονται μόνον τα Κόμματα που το ίδιο
προσδιορίζει ως σοσιαλδημοκρατικά και εξαιρεί με διάφορες αιτιάσεις τον ΣΥΡΙΖΑ –
ΠΣ από αυτά, συμμαχική προοδευτική Κυβέρνηση δεν προκύπτει μετά τις πρώτες
Εκλογές με το σύστημα της Απλής Αναλογικής. Στις επόμενες Εκλογές, με το
πλειοψηφικό σύστημα, μπορεί να προκύψει συμμαχική προοδευτική Κυβέρνηση,
εφόσον ηττηθεί η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛΛ- ΠΑΣΟΚ αποφασίσει να συνεργαστεί με τον
ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Σε αντίθετη περίπτωση, εκείνο που θα προκύψει είναι το σενάριο για
μια Κυβέρνηση τεχνοκρατών.

Η θεωρία των ίσων αποστάσεων του ΚΙΝΑΛΛ – ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
οδηγεί αναγκαστικά στο σενάριο αυτό. Διαφορετικά προκύπτει πλήρες κυβερνητικό
αδιέξοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποκλείει οποιαδήποτε στήριξή του στο σενάριο και βάζει
στο τραπέζι το θέμα της προγραμματικής σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων.
Αυτή απαιτεί κατάθεση των κυβερνητικών προγραμμάτων των ενδεχόμενων
συμμάχων, όπου θα φανούν οι συγκλίσεις και αποκλίσεις.

Κατά τη γνώμη μου, τα κεντρικά προγραμματικά ζητήματα προς διερεύνηση για μια
συμμαχική προοδευτική Κυβέρνηση είναι :

– Η αντιμετώπιση της υγειονομικής και ενεργειακής κρίσης, της πανδημίας και
της ακρίβειας, των φυσικών καταστροφών.

– Το Κράτος Πρόνοιας, το Κράτος Δικαίου, το Κράτος πολιτικής προστασίας, ο
διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, η διάκριση των εξουσιών

– Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας με συμμετοχική δημοκρατία, τολμηρή
αποκέντρωση, διαφάνεια, λογοδοσία, αξιολόγηση, αξιοκρατία, εντιμότητα,
ανιδιοτέλεια

– Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την αξιοπρεπή – καλά αμειβόμενη εργασία,
ο κατώτατος βασικός μισθός, η επαναφορά των συλλογικών
διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων, η αυτόματη
τιμαριθμική αναπροσαρμογή μισθών – ημερομισθίων.

– Η άρση των ανισοτήτων

– Η δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, η πράσινη μετάβαση, το νέο παραγωγικό
πρότυπο, η ενίσχυση της μικρομεσαίας υγιούς επιχειρηματικότητας

– Η προστασία της 1 ης λαϊκής κατοικίας

– Η ακύρωση της εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης των δημόσιων
αγαθών. Η τύχη της ΔΕΗ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ, των ΣΔΙΤ…

– Ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος και της Αναπτυξιακής Τράπεζας

– Η νέα Συνθήκη Συνοχής και Αλληλεγγύης της Ενωμένης Ευρώπης

Μείζον ζήτημα είναι και η οικοδόμηση δεσμών εμπιστοσύνης ανάμεσα στους
κυβερνητικούς συμμάχους. Με αμοιβαία αυτοκριτική για λαθεμένες επιλογές,
αυταπάτες, ολιγωρίες του παρελθόντος, θα μπορούσαν να υπάρξουν σταθερά
βήματα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Το κεντρικό ζήτημα κατά τη γνώμη μου
είναι να υπάρξει συμφωνία για το αδιάφθορο, ελκυστικό, βαθιά δημοκρατικό
πρότυπο άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας και για τον βαθύ εκδημοκρατισμό
του κράτους, της δημόσιας διοίκησης, της λειτουργίας της Δικαιοσύνης και των
ΜΜΕ, που θα αντικαταστήσει το ανυπόληπτο γαλάζιο, πελατειακό,
διαπλεκόμενο « επιτελικό κράτος» της ΝΔ.

Αν υπάρξει συμφωνία, θα δημιουργηθεί ένα ευρύτατο πλειοψηφικό ρεύμα,
πολιτικό και κοινωνικό, που θα καταστήσει εφικτή και ελκυστική την συμμαχική
εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση με τους συσχετισμούς που ο ίδιος ο
λαός θα αποφασίσει.