«Διάβασες τον Αλέξη Ζορμπά του Καζαντζάκη»;

«Δεν χρειάστηκε. Το είδα σε ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη»

Συνηθισμένο επιχείρημα εικονολάτρη απέναντι σε βιβλιολάτρη, όπως και το διάσημο «μια εικόνα, χίλιες λέξεις» το οποίο αρκετοί εικονοκλάστες απορρίπτουν αντιτάσσοντας το «μια λέξη, χίλιες εικόνες».

Ο τρόπος καταγραφής μέσω των εικόνων που μου προσφέρουν οι λέξεις, είναι μοναδικός. Δεν μπορεί να συγκριθεί – και σε καμία περίπτωση να αντικατασταθεί – από καμιά εικόνα, φωτογραφία ή κινηματογραφική σκηνή. Προφανώς ισχύει και το αντίστροφο, μόνο που η εικόνα την οποία μου δίνει μία λέξη, είναι η εικόνα μου, αυτή που εγώ έχω επιλέξει για τη συγκεκριμένη λέξη και όχι κάποιος άλλος ο οποίος πιθανόν να προσπαθεί να μου επιβάλλει τη δική του εικόνα γι’ αυτή τη λέξη. Περιορίζει (για να μην πω βιάζει) τη φαντασία μου. Κι ενώ για τις εικόνες καραδοκεί πάντοτε ο φθοροποιός χρόνος, ο οποίος άλλοτε ρυτιδώνει τη ματιά κι άλλοτε θολώνει τη μνήμη, δεν συμβαίνει – ευτυχώς – το ίδιο με τις λέξεις. Αυτές είναι πάντοτε παρούσες, άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτόν που τις χρησιμοποιεί, σαν να αποτελούν μια δεύτερη ταυτότητά του.

Το σύμπαν και οι αλήθειες του είναι οντότητες που προσπαθώ με κάθε τρόπο να καταλάβω μέσα από τις λέξεις. Τις δικές μου όμως λέξεις!