Σεμνή και ευγενική, παρότι ανεβαίνει ένα – ένα τα σκαλιά της επιτυχίας, η Τρικαλινή τραγουδοποιός Κωνσταντίνα Πάλλα μας χάρισε μόλις πριν τρεις μέρες το νέο της τραγούδι «Χάδια Δανεικά» πολλά υποσχόμενο!!

Η ζωή της μεταξύ Θεσσαλονίκης – Αθήνας με στάσεις στα Τρίκαλα: «Αρνούμαι να πάρω μια απόφαση μονιμότητας για την ώρα. Ναι , τελικά, στην Αθήνα γίνονται όλα», θα μας πει. Η ίδια τονίζει πως «Ο τόπος μου με προίκισε με τη μουσική του ιστορία αλλά και τη μουσική του παιδεία την οποία διαθέτει μέχρι και σήμερα». 

Συνέντευξη στον ΧΡΗΣΤΟ ΚΟΝΤΟ 

1. «Χάδια Δανεικά» ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε μόλις προχθές, κατάδικό σου  σε στίχους, μουσική και εκτέλεση… Ποιος ήταν ο πρώτος αντίκτυπος, αυτό που εισέπραξες;

Ακόμα διαβάζω τα μηνύματα με τις πρώτες εντυπώσεις των φίλων αλλά και των αγνώστων, σε προσωπικό επίπεδο, ακροατών και ειλικρινά συγκινούμαι και γεμίζω ευγνωμοσύνη. Πέρα από τα σχόλια που αφορούν σε τεχνικό επίπεδο του κομματιού, κυρίως από τους συναδέλφους μου, στέκομαι περισσότερο στα σχόλια που αφορούν τα συναισθήματα του κόσμου. Όταν λαμβάνω μηνύματα στα οποία μου εξηγούν πόσο έχουν ταυτιστεί και ακόμη κάποιοι πόσο έχουν μπει σε διαδικασία προβληματισμού μέσα από το κομμάτι ,  νιώθω μια πληρότητα μέσα μου. Νιώθω πως ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας επετεύχθη και είναι ότι πιο σημαντικό μπορεί να νιώσει ένας δημιουργός.

1. Πόσο δύσκολο ή… εύκολο είναι να γράφεις κανείς μουσική και στίχους μαζί;

Σαφώς δεν είναι μια δουλειά που μπορεί να γίνει εύκολα, δεν είναι μια απλή διαδικασία. Ακόμη κι αν κάποιες στιγμές γεννιέται ένα τραγούδι ολοκληρωμένο μέσα σε λίγα λεπτά , η εσωτερική διαδικασία που σε οδηγεί σε εκείνη τη στιγμιαία γέννα είναι χρονοβόρα και δύσκολη ψυχικά. Έχουμε ακούσει παραδείγματα σπουδαίων δημιουργών οι οποίοι έκατσαν απλά στο πιάνο και μέσα σε πέντε λεπτά είχαν γράψει μια τεράστια επιτυχία. Μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, όμως η διαδικασία της δημιουργίας υποσυνείδητα συνέβαινε για μήνες.

1. Είναι ένα τραγούδι μιας μεγάλης δουλειάς που θα πρέπει να περιμένουμε;

Πρόλαβα τη ρομαντική εποχή τού βινυλίου ,της κασέτας και του ολοκληρωμένου δίσκου. Αυτή η εποχή με έχει στιγματίσει καθώς μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση χρειάζεται μια ομάδα τραγουδιών για να εκφραστεί. Οφείλουμε όμως να συμβαδίζουμε με τον ρυθμό των ημερών μας. Οι δίσκοι με τα δεκαπέντε περίπου τραγούδια πλέον σπανίζουν, ο κόσμος λαμβάνει τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών καθημερινά που δεν έχει το χρόνο πια να ακούσει έναν μεγάλο δίσκο. Θα ήθελα , λοιπόν, κάποια στιγμή να γίνει ένας δεύτερος δίσκος, όμως δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου.

1. Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Αναγκαιότητα ή επιθυμία αυτή η μετάβαση; Μήπως τελικά όλα στην Αθήνα γίνονται;

Εδώ και τέσσερα χρόνια μοιράζω σχεδόν κάθε βδομάδα της ζωής μου ανάμεσα στις δύο πόλεις. Αρνούμαι να πάρω μια απόφαση μονιμότητας για την ώρα. Ναι , τελικά, στην Αθήνα γίνονται όλα. Όλα τα μεγάλα θα συμβούν εκεί και κυρίως όσα αφορούν στο πρακτικό κομμάτι της δουλειάς μας και κυρίως στην επικοινωνία. Η Θεσσαλονίκη όμως μου παρέχει μια ελευθερία διαφορετική. Μου παρέχει μια ανάταση ψυχής που με οδηγεί στη δημιουργία. Πολλοί δημιουργοί απομονώνονται σε μικρότερες περιοχές προκειμένου να εμπνευστούν. Αναγκαία η μετάβαση για τη δουλειά στην Αθήνα και αναγκαία η φυγή μερικές φορές για την έμπνευση.

1. Στην ίδια σκηνή πριν ένα χρόνο που τελικά φαίνεται αιώνας, με την Φωτεινή Βελεσιώτου. Πως ήταν η συνεργασίας σας;

Η περσινή χρονιά στο πλευρό της Φωτεινής Βελεσιώτου ήταν για μένα μεγάλο δώρο. Ξεκινήσαμε με το τραγούδι μου « Πόσο πονάει η καρδιά» ,το οποίο ερμήνευσε και συμπεριέλαβε στον δίσκο της και στη συνέχεια ζήσαμε μαζί μια σεζόν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Εκτός από τις υπέροχες στιγμές που έχω να θυμάμαι δίπλα στους εξαιρετικούς μουσικούς και συναδέλφους ,από τους οποίους έμαθα πολλά και τους ευχαριστώ, έχω να αναπολώ μια πολύ όμορφη συνεργασία με τη Φωτεινή Βελεσιώτου αλλά και με όλους τους σπουδαίους καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν κάθε Παρασκευή στις παραστάσεις μας.

1. Διαχωρίζεται για σένα το τραγούδι σε έντεχνο και λαϊκό; Θα προτιμούσες κάποιο συγκεκριμένο είδος;

Είμαι κάθετα αντίθετη σε αυτές τις ταμπέλες. Δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή, ειδικά στην Ελλάδα. Η χώρα μας είναι ένα κομβικό σημείο στον οποίο συναντιούνται με έναν τρόπο πολλοί πολιτισμοί εδώ και χρόνια. Έχουμε επιρροές και από την Ανατολή και από τη Δύση τις οποίες φιλτράρουμε μέσα από τη δική μας μουσικότητα. Έχουμε την παράδοση και το ρεμπέτικο τα οποία έχουν τόσες πτυχές και εκφάνσεις που είναι σχεδόν αδύνατον να τραβήξουμε μια γραμμή και να πούμε αυτός ο ήχος θα χρησιμοποιηθεί μόνο στο έντεχνο ή μόνο στο λαϊκό τραγούδι. Στο τραγούδι δεν υπάρχουν κανόνες και διαχωρισμοί, όλα ενώνονται και στο τέλος γύρω από αυτό ενώνονται και οι ψυχές μας. Έχουμε όμως συνηθίσει να χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους και για να είμαι ειλικρινής νιώθω πολύ πιο κοντά σε αυτό που χαρακτηρίζουμε λαϊκό τραγούδι.

1. Πόσο έχει επηρεάσει τις μουσικές επιλογές το ότι γεννήθηκες και μεγάλωσες σε μια πόλη που έχει ένα Τσιτσάνη, Βίρβο, Καλδάρα, Μητροπάνο;

Ο τόπος μου με προίκισε με τη μουσική του ιστορία αλλά και τη μουσική του παιδεία την οποία διαθέτει μέχρι και σήμερα. Στιχουργικά, μουσικά και ερμηνευτικά μου έχει δώσει τις πιο γερές βάσεις που θα μπορούσε να πάρει ένα παιδί το οποίο ονειρεύεται να κάνει αυτή τη δουλειά στη ζωή του. Με καθόρισαν αυτά τα ακούσματα στα πρώτα μου βήματα και πάντα θα γυρνάω σε αυτά καθώς μεγαλώνω και εξελίσσομαι. Όπως όταν ξαναδιαβάζουμε ένα βιβλίο μετά από αρκετά χρόνια και ανακαλύπτουμε κάτι που δεν είδαμε παλιότερα, έτσι και αυτές οι σπουδαίες δημιουργίες των Τρικαλινών καλλιτεχνών θα μου διδάσκουν σε κάθε στροφή της ζωής μου και κάτι καινούργιο.