Συνεχίζοντας την παρουσίαση προσώπων που έχουν να κάνουν τόσο με τα μουσικά, όσο και συνολικότερα με τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης του νομού, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια στάση στην «Κληματαριά» και στον ιδιοκτήτη της Άκη Δήμο, ο οποίος αποτελεί και την μουσική ψυχή του μαγαζιού. Λάτρης του Μάρκου Βαμβακάρη, παρότι ζει στην πόλη του Τσιτσάνη, αλλά κυρίως ανοιχτό πνεύμα στις μουσικές όλου του κόσμου αφού κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει τέτοια σχήματα. Ο ίδιος λέει πως «η μουσική ενώνει, ρεμπέτικη, λαϊκή, ροκ, μπλουζ, παραδοσιακή… δεν έχει να κάνει το είδος, φτάνει να αγγίζει την ψυχή του καθενός».
Συνέντευξη στον Χρήστο Κοντό
Δεν το θεωρώ παράδοξο γιατί το γνήσιο λαϊκό τραγούδι έχει παντού τη θέση που του αξίζει.
Γιατί ο Μάρκος ήταν ο πρώτος από τους Ρεμπέτες και έδωσε τη μορφή στο λαϊκό τραγούδι. Δημιουργούσε με το ένστικτο. Οι στοίχοι του Μάρκου ήταν αυτοβιογραφικοί, ήταν γνωστός και σεβαστός στο σινάφι του ρεμπέτικου, στους χώρους που γεννήθηκε το ρεμπέτικο.
Η Κληματαριά ξεκίνησε σαν Μουσικό Στέκι, έγινε χωνευτήρι διάφορων υποκουλτούρων με σταθερό άξονα πάντα το Ρεμπέτικο τραγούδι. Όπως κι εσύ Χρήστο έχεις διαπιστώσει, πολλές φορές η συνεύρεση μουσικών στον ίδιο χώρο δημιούργησε και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία τέτοιων σχημάτων. Μετά από διάφορες τέτοιου είδους ζυμώσεις προέκυψε και το Ρεμπέτικο Σχήμα της Κληματαριάς.
Η θεματολογία του Ρεμπέτικου περιέχει όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα που δεσπόζουν και στις μέρες μας. Ο έρωτας, η φτώχεια, η εργατιά, η ξενιτιά… το θέμα της μετανάστευσης, για παράδειγμα, εξακολουθεί και σήμερα να ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, κάποτε ήταν το όνειρο και η διαφυγή στην Αμερική, πλέον είναι η ανάγκη για επιβίωση και ένα καλύτερο αύριο στις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Άρα παρατηρούμε την ίδια ανάγκη να εκφραστεί το ίδιο αίσθημα και δεν θα ήταν καλύτερος εκφραστής από το αστικό λαϊκό τραγούδι – ρεμπέτικο. Βέβαια το μεγαλύτερο μέρος της θεματολογίας του ρεμπέτικου δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον έρωτα ο οποίος όπως ξέρουμε είναι παντός καιρού.
Σαφώς και υπάρχει ενδιαφέρον από νέους ανθρώπους, καθώς επίσης παρατηρείται μια επιστροφή προς το τρίχορδο μπουζούκι, γεγονός που μαρτυρά και την ολοένα αυξανόμενη εμφάνιση ρεμπέτικων σχημάτων ανά την Ελλάδα.
Μεγάλωσα με ένα παππού στο σπίτι που τραγουδούσε συνεχώς όλων των ειδών τα τραγούδια, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, λαϊκά. Το Χαρικλάκι, ο Αντώνης ο βαρκάρης, το μάγκικο σκερτσοπεταχτό, είναι τραγούδια που τα θυμάμαι από την προσχολική μου ηλικία. Ο άλλος μου ο παππούς, ήταν παπάς και έψελνε τόσο μελωδικά που ακόμη και σήμερα η φωνή του ηχεί στα αυτιά μου. Έχοντας τέτοια ακούσματα, από μικρή ηλικία άρχισε η αναζήτηση για το τραγούδι και τη μουσική γενικότερα. Στα δώδεκά μου χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα με τραγούδια του Μάρκου. Αυτό ήταν, μαγεύτηκα και ‘κόλλησα’ με τα ρεμπέτικα. Σαν μαθητής αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα και σαν φοιτητής άρχισα να παίζω μπαγλαμά και αργότερα μπουζούκι.
Αναμφίβολα η μουσική ενώνει, ρεμπέτικη, λαϊκή, ροκ, μπλουζ, παραδοσιακή… δεν έχει να κάνει το είδος φτάνει να αγγίζει την ψυχή του καθενός. Στην Κληματαριά καταφέραμε να συνυπάρξουν όλα τα είδη της μουσικής φτάνει να είναι με μεράκι, αγάπη και σεβασμό.
Τελειώνοντας θα ήθελα προσωπικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς, μουσικούς, φίλους, πελάτες που βοήθησαν και στήριξαν την όλη προσπάθεια και εξακολουθούν να είναι κοντά μας. Και εσένα που μέσω της εφημερίδας σου βοήθησες να γίνει γνωστή η Κληματαριά από τα πρώτα της βήματα.