Η μόδα με την γραφή συνθημάτων στους τοίχους δεν είναι τωρινή. Ξεκινάει από πολύ παλιά, απλά στο πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, άλλαξε η θεματολογία και περάσαμε από τα κλασσικά συνθήματα αισθηματικού, ποδοσφαιρικού και πολιτικού περιεχομένου όπως π.χ. «Άννα σ΄ αγαπώ», «ΟΣΦΠ GATE 7», «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» σε άλλα πιο πολύπλοκα, πιο έξυπνα, με περισσότερο χιούμορ, με βαθυστόχαστα νοήματα και ίσως πιο αφηρημένα. Αυτό επιτάσσει άλλωστε και η εποχή μας που έγινε πιο πολύπλοκη και φυσικά αυτά τα μηνύματα εισπράττει η νεολαία, που είναι άλλωστε η ηλικιακή ομάδα που επιδίδεται στο συγκεκριμένο «σπορ». Άλλοτε ευχαριστούν όσους τα βλέπουν και συνήθως αυτά είναι που διαθέτουν έξυπνο και ευρηματικό περιεχόμενο κι άλλοτε πάλι ενοχλούν με το κακόγουστο και υβριστικό τους περιεχόμενο. Τα σημεία που τα συναντάμε πολλά και διάφορα. Από τοίχους και τζάμια εγκατελειμένων κτιρίων και εισόδους πολυκατοικιών μέχρι στάσεις λεωφορείων, δημόσια κτίρια, σταθμούς τρένων και λεωφορείων, ακόμη και σε σχολεία. Η ταυτότητα αυτών που γράφουν τα συνθήματα ποικίλει και κυμαίνεται από αδιάφορους και «παράξενους» μέχρι αναρχικούς και αντιεξουσιαστές. Έχουν την άποψή τους και θέλουν να την εκφράσουν και δημόσια, διαλέγοντας αυτό τον πρωτότυπο τρόπο. Στην πορεία σ’ όλα αυτά που γράφονται στους τοίχους ήρθε να προστεθεί μια άλλου είδους γραφή, πιο πρωτότυπη, πιο εξελιγμένη μορφή τέχνης και καλλιτεχνικής έκφρασης, το γκράφιτι που γίνεται από οργανωμένα άτομα, τους «γκραφιτάδες» και «στολίζουν» με την τέχνη τους πολλά επιλεγμένα σημεία. Εδώ απουσιάζουν οι πολλές λέξεις και δίνεται έμφαση περισσότερο στην ζωγραφική και το σχέδιο και πολλά από τα «δημιουργήματά» τους είναι πραγματικά μικρά έργα τέχνης. Το γκράφιτι άλλωστε έχει αναγνωριστεί από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ως επίσημη μορφή τέχνης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Γερμανία κλπ. Όλα αυτά καλά βέβαια, στο βαθμό που αποτελούν εκτόνωση και δημιουργία των συγκεκριμένων ανθρώπων, αρκεί βέβαια να μην γίνονται στόχος ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες.
Για την τέχνη του γκράφιτι ο «Ε.Π.» συνομίλησε με τον Τρικαλινό Γιώργο Παπαγεωργίου, ο οποίος έχει λάβει πάμπολλες διακρίσεις και βραβεία και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Πάτρα και θεωρείται από τους πρωτεργάτες και πρωτοπόρους στο χώρο και του ζητήσαμε να μας μυήσει στα μυστικά της δουλειάς.
Μας είπε πως το γκράφιτι είναι μια τέχνη, ένα κίνημα που αφορμή για την εμφάνιση και διάδοσή του, σύμφωνα με δημοσίευμα των «New York Times» στις 21 Ιουλίου 1971, στάθηκε ένας Έλληνας, γιος Ελληνικής οικογένειας μεταναστών στη Νέα Υόρκη. Το όνομά του ήταν Τάκης και υπέγραφε ως «Taki-183».
Εκείνος όμως που καθιέρωσε το γκράφιτι ως την τέχνη της εποχής, ζωγραφίζοντας με τα σπρέι του χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα και καθιερώθηκε ως ο βασιλιάς του, ήταν ο Αμερικάνος Κιθ Χάρινγκ.
Κατά τον Γιώργο Παπαγεωργίου, τα συνθήματα στους τοίχους αποτελούν πλέον παρελθόν. Ο φυσικός τοίχος αντικαταστάθηκε από τον τοίχο του facebook, που φιλοξενεί πλέον τέτοιου είδους σχόλια και συνθήματα. Μόνο υπογραφές και tag από toys και πολύ λίγα production (για να χρησιμοποιήσουμε και τη γλώσσα τους), από πραγματικούς γκραφιτάδες. Τα Τρίκαλα είναι η πόλη, που σχεδόν γέννησε και άνθησε το graffiti στη χώρα μας, από τον ίδιο και την παρέα του, εξομολογείται στον «Ε.Π.» ο Γιώργος…
Ο Τρικαλινός graffiti writer-artist από το 1984 μέχρι σήμερα, 31 χρόνια μετά, εκθέτει έργα ζωγραφισμένα με σπρέι και κατασκευές που αναφέρονται κυρίως στην αφετηρία
αλλά και την εξέλιξη της τέχνης των τοίχων, η παλιά σχολή του graffiti σε μια σόλο έκθεση στη γκαλερί «Παλίσανδρος» της Πάτρας από τις 20 Μαρτίου 2015.
Εμείς να του ευχηθούμε καλή επιτυχία στην έκθεση και πάντα καλές και πρωτότυπες δημιουργίες.
Δημήτρης Παδιός
