Το πέρασμα του χρόνου δε φαίνεται να είναι αρκετό ώστε να επουλώσει κάποιες πληγές. Οχτώ χρόνια μετά κι ο θυμός, η θλίψη δε δύναται να εκλείψουν στη θύμηση εκείνης της νύχτας. Της νύχτας που ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Όπως κάθε χρόνο την ίδια μέρα, έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Ρήγα Φεραίου εις την μνήμη του άτυχου παιδιού.

Η μνήμη των νέων παραμένει στιγματισμένη από τον άδικο χαμό του. Η οργή και η αγανάκτηση για τα μέσα της κρατικής καταστολής και για το χαμό του παιδιού, αποτυπωμένα στα πανό και τα συνθήματα που φωνάζουν.

Για λίγη ώρα το γιορτινό κλίμα της πόλης επισκιάζεται από τη θύμηση εκείνης της μαύρης νύχτας.
Πίσω από το πανό με το σύνθημα «ο Αλέξης ζει στους αγώνες του σήμερα…» , το φωτεινό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης στεκόταν επιβλητικά, «φορώντας» μια μικρή ελπίδα εκεί ψηλά.
Κι ο Αλέξανδρος στέκεται και θα στέκεται το ίδιο φωτεινά και επιβλητικά δίπλα σε όλους, έστω και μια φορά το χρόνο όπως εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Θα ζει μέσα από τα συνθήματα των εργαζομένων και της νεολαίας στις συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις τους για μια καλύτερη ζωή, για έναν κόσμο κοινωνικής δικαιοσύνης κι ισότητας, για μια κοινωνία ελευθερίας, για μια ζωή με ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια.
Μελένια Καλαντζή