– Η εκλογή Τραμπ  επισφραγίζει την κρίση της παγκοσμιοποίησης καθώς και της πολιτικής και πολιτισμικής συνακολουθείας . Τα ρήγματα και τα κινήματα ενάντια σε αυτά  είναι πολλά , το  Brexit στη Μ. Βρετανία ,ο Μπέπε Γκρίλο, η Μαρίν Λε Πεν, στην Αυστρία, στην Γερμανία  και αλλού . Όταν στην ίδια την καρδιά και αφετηρία της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης, εκλέγεται ως Πρόεδρός της ένας ανοικτός επικριτής και αντίπαλός της, αυτό σηματοδοτεί την οριστική είσοδο σε μια νέα ιστορική εποχή.

–  Ο Τραμπ εξελέγη με ένα πρόγραμμα και μια ρητορική  που στρέφεται ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων, των κεφαλαίων και του εργατικού δυναμικού. Επιστροφή της δασμολογικής προστασίας, , περιορισμοί στην εξαγωγή κεφαλαίων και ανακατεύθυνσή τους στην εσωτερική παραγωγή, προπαντός φραγμοί στη μετανάστευση και την ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού.

– Η παγκοσμιοποίηση, είχε κατασκευάσει ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο το οποίο μετέφερε τη  παραγωγή στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, διατηρώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την κατανάλωση στη Δύση. Αυτό το μοντέλο μπήκε σε κρίση από  το 2008, κρίση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και προκαλεί αλυσιδωτές κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις.

– Οι δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να «προσαρμοστούν» στο ίδιο τους το δημιούργημα. Δηλαδή, μισθούς Κίνας και Βαλκανίων σε ότι μας αφορά  . Γι’ αυτό και έχει αρχίσει μία διεργασία κατάρρευσης της προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων , καταστροφής της εγχώριας παραγωγής , αυξανόμενης εισαγωγής φτηνού εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη (  η πολιτική των ανοικτών συνόρων ήταν πολιτική των Γερμανών της Μέρκελ). Δηλαδή η οικονομική κρίση της παγκοσμιοποίησης επιδεινώνει την κοινωνική πραγματικότητα των δυτικών χωρών. Χαρακτηριστικό και ακρότατο παράδειγμα η ίδια η χώρα μας, που οδηγείται κυριολεκτικά σε χώρα του «τρίτου κόσμου» .

– Απέναντι στις συνέπειες αυτής της κρίσης που πλήττουν τόσο τους ντόπιους εργάζόμενους και τους μικρομεσαίους παραγωγούς και εμπόρους , εμφανίζονται  και πολλαπλασιάζονται οι αντιδράσεις.  Αυτές  οι αντιδράσεις στρέφονται ενάντια στο ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς που συνέβαλαν από κοινού στη δημιουργία της παγκοσμιοποίησης. Διότι το σύστημα που οικοδομήθηκε στη περίοδο της παγκοσμιοποίησης  πατούσε τόσο στη  νεοφιλελεύθερη Δεξιά, όσο και στην πολυπολιτισμική Αριστερά.

– Συνεπώς η αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την κρίση της ήταν αδύνατο να εκφραστεί μέσα από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα της Αριστεράς και της Δεξιάς και τείνει  να παράγει νέα αντισυστημικά μορφώματα. Μορφώματα τα οποία στη Ν. Ευρώπη,  εμφανίζονται με αριστερό πρόσημο και στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη κατεξοχήν με συντηρητικό και ακροδεξιό πρόσημο.   Και επειδή η κρίση των δυτικών οικονομιών και κοινωνιών δεν φαίνεται να παίρνει τέλος, αντίθετα μοιάζει να εισέρχεται σε μία νέα περίοδο όξυνσης, τα ανάλογα πολιτικά φαινόμενα θα επεκταθούν.

– Οδηγούμαστε έτσι σε έναν νέο ιστορικό κύκλο όπου οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού κράτους, οι οποίες είχαν υποβαθμιστεί κατά την προηγούμενη περίοδο, θα αναδειχθούν δυναμικά και πάλι, Η παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ, διότι οδήγησε στην ενίσχυση της Ανατολής έναντι της Δύσης, που έχασε την πρωτοκαθεδρία στο επίπεδο της παραγωγής και πλέον κινδυνεύει να την χάσει και στο χρηματοπιστωτικό και στο πολιτικό πεδίο.

– Σε αυτά τα πλαίσια, οδηγείται σε απόλυτο αδιέξοδο και η πολιτική στην Ελλάδα , η οποία  παγιδεύτηκε από την ίδια την εθνομηδενιστική και πολυπολιτισμική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και μεταβλήθηκε σε όργανο των «αντιπάλων» ,εφαρμόζοντας πλήρως τη πολιτική ,πολιτιστική και οικονομική πλευρά της παγκοσμιοποίησης  με τεράστιες και εμφανείς συνέπειες σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.

Γεώργιος  Τσίγκας